Moose - Stan

Zomergasten, Stan (16/10/2010)

RiRo — Wed, 20 Oct 2010 15:55:52 +0000

De lethargie van de zomergasten in hun datsja meer dan een eeuw geleden en de flarden van hun gesprekken passen wonderwel bij het obligaat zeulen met decorstukken door de acteurs in de voorstelling van vandaag. Want het lijkt erop dat de negen acteurs niet alleen in totaal tweeëntwintig personages spelen maar ook kunstenaars en intellectuelen van nu.

Gelukkig blijft het niet bij verveling en lethargie, want verderop in het stuk komen de boeiende dialogen. En dan wordt het echt genieten, ook van fraai acteerwerk. Zoals bijvoorbeeld bij de liefdesverklaring van Pjotr aan Varja, met een heel sterke Frank Vercruyssen en een indrukwekkende Jolente De Keersmaeker.

Toeschouwer hebben er last van als acteurs op de vloer of het podium. Rokende acteurs trekken zich daar niks van aan. Maar Damiaan De Schrijver maakt het wel erg bont. Met een sigaar in zijn mond loopt hij van de scène de zaal in, steekt de sigaar aan, en blaast de rook vervolgens in het gezicht van de toeschouwers. Toevallig precies waar ik zit.

Als dat niet tijdens de voorstelling zou zijn gebeurd, zou ik hem er op hebben aangesproken, en als dat niet zou helpen zou ik de sigaar mogelijk uit zijn mond rukken en doven. Maar een voorstelling verstoren? Dat is nogal wat. De Schrijver weet dat. En maakt er misbruik van.

Zomergasten, Stan (16/09/2010)

Iwein — Thu, 16 Sep 2010 00:38:07 +0000

Zoals steeds bij STAN wordt deze klassieke tekst duchtig door de molen gedraaid. Niet zozeer de tekst zelf maar de manier waarop, de regie, decor, …. en vooral de manier van spelen zelf. Plaats voor ernst maar ook voor de (glim)lach. We kennen ze bij STAN maar steeds weten ze hun typische trekjes en tics een nieuwe vorm en inhoud… te geven. Knappe prestatie ook van Jolente De Keersmaeker (zus van).

Brandhout. Een irritatie, Stan (23/02/2009)

Simber — Tue, 24 Feb 2009 13:49:37 +0000

Het gaat over kunstvolk en kunsthaat, deze Bernardeske bijna-monoloog naar Bernhard. Maar Damiaan Deschrijver óógt vooral vervaarlijk, eigenlijk is hij natuurlijk een poeslieve acteur. Daarom wordt zijn tirade, waarom hartelijk gelachen mag worden, een beetje ongevaarlijk. Het deed me (ouwe lul) heel erg denken aan De Keizer van het Verlies van Fabre van tien jaar geleden. Ook lachen, maar dan pijnlijker.

Brandhout. Een irritatie, Stan (24/02/2009)

colson — Tue, 24 Feb 2009 08:07:15 +0000

Er valt veel te gniffelen en te lachen, maar woede en verdriet vormen de onderstroom in deze prachtige voorstelling.

Hij, de beschouwer, neemt de andere kunstzinnige gasten ( en zichzelf) op de middernachtelijke dis ter ere van de”grote toneelspeler’ in diens meesterrol van Hjalmar Ekdal in ‘De Wilde Eend’, de maat. Een schimp- en scheldkannonade op niveau.

Hoog niveau, want geschreven door Thomas Bernard en gespeeld door de alweer imposante Damiaan de Schrijver - en de perfect timende souffleur Sara de Roo, wier gefluister en mimiek precies pasten.

(Dus bijna alles klopte. Behoudens dan de veranderingen die de schouwburg heeft ondergaan. Een treurige entree, een onlogische plaats voor de garderobe en vooral de penetrante geuren van vis en knoflook uit het nieuwe restaurant, die tot in de zaal doordrongen.)

of/niet, Stan (19/05/2006)

Iwein — Mon, 05 Jun 2006 00:51:20 +0000

Dat Damiaan De Schrijver een geboren komiek/entertainer is, wisten we al lang. Dat Sara De Roo in alle genres thuis is, ook in het komische, wisten we eigenlijk ook al. Maar dat Jolente De Keersmaeker en vooral koele kikker Frank Vercruyssen komische talenten hebben is voor ons een openbaring. Dat heeft ook veel te maken met het feit dat De Schrijver zijn compagnons alle ruimte geeft. Dat wou in het verleden al eens wat minder lukken.
De Pinter dient maar voor wat omkadering, een zekere relativering ook. Deze voorstelling drijft vooral op de Ayckbourn. Dat staat garant voor een stuk waarin de komische boventoon ook een soms wrange ondertoon heeft. Dit is hier niet anders. Terwijl je zit te kijken krijg je geleidelijk het gevoel dat je uitbundige lach eigenlijk jezelf betreft. De personages zijn in hun kleinburgerlijkheid zo (h)erkenbaar dat je soms moet slikken. Uiteraard is de plot er dik over maar de tekening van de personages is soms zo akelig dichtbij dat je lach al eens durft te stokken.
Wat al evenzeer opvalt is het ongebreidelde spelplezier. Dat leidt al eens tot een verspreking die hyperprofessioneel wordt opgevangen tot groot jolijt van iedereen. Dat is wat theater zo mooi maakt.
Tuurlijk is deze productie “theaterfestival-fähig” en staat het terecht in de Nederlandse versie van het theaterfestival (dat vanaf dit jaar jammer genoeg zijn eigen koers vaart. Waarom, waarom?).

The Monkey Trial, Stan (19/02/2004)

Fri, 20 Feb 2004 23:58:28 +0000

Om je vingers bij af te likken, deze bewerking van het apenproces uit 1925. In een razend tempo wisselen Frank Vercruyssen en Robby Cleiren in de rechtzaal van rol en soms doen ze dat binnen een scene. Overdreven? Aanstellerig? Onbegrijpelijk? Integendeel, adembenemend knap, geestig en intelligent. Dankzij de achterwand is duidelijk wie of welke partij aan het woord is. De bewerking is voorstreffelijk, niet statisch. Elke fase van het proces brengt weer een nieuwe verrassing. Damiaan de Schrijver in een voor hem ingehouden rol, is daarom niet minder aanwezig. De wijze waarop het publiek als leden van de jury of als toeschouwers op de publieke tribune van het proces in het spel worden betrokken, maakt de voorstelling nog innemender. MvW

Poquelin, Stan (30/09/2003)

Roe — Sun, 05 Oct 2003 16:04:48 +0000

Wat een smerige schoften, die acteurs van Stan. Mij zo vreselijk laten lachen dat ik een dag later nog steeds maagkrampen heb. Ik heb mijn stoel nauwelijks gebruikt, viel telkens op de grond of op de buurman/vrouw. Maar ja wat wil je; Frank Vercruysen die met een compleet wapenarsenaal op komt lopen, Damiaan de Scrijver die op scheetkussentjes gaat zitten en verderop een kwartier lang gedichten voor gaat lezen die op orgastische wijze door Jolente de Keersemaker, Sara de Roo en Annette Embrechts worden ontleed. Zo ontzettend over de top, zo op en top fout en toch twee uur lang elk woordje en elke beweging 100% kloppend op het podium kunnen brengen. Dat is magie.

Vraagzucht, Stan (05/09/2003)

Iwein — Tue, 30 Sep 2003 22:34:03 +0000

Frank Vercruyssen alleen op de scène, meester van de situatie, en dat een kleine 3 uur lang. Een Frank Vercruyssen ook die volledig is ontbolsterd en ook zijn plezante kanten laat zien.De rode draad in de tekst zijn de - inmiddels bekende - vragen van Max Frisch. Daarrond worden een aantal verhalen geweven, onschuldige, plezante verhalen.
Maar na de pauze verandert de voorstelling van toon. Een eindeloze reeks van defentie-uitgavens met de vraag wat men met dat geld zou kunnen doen om de miserie uit de wereld te helpen. Drammerig maar pakkend. Na deze uitbarsting, gaat Frank terug gewoon voort met zijn verhalen. Wie zoekt naar de relevantie van het theater heeft het hier (terug) gevonden.
De winnaar van het theaterfestival, terecht!

Poquelin, Stan (20/09/2003)

Iwein — Tue, 30 Sep 2003 22:30:20 +0000

Mengde ‘t Barre Land en De Onderneming twee stukken van Oscar Wilde door elkaar (geselecteerd voor het theaterfestival), Stan doet nog beter en maakt een heerlijke cocktail uit een ganse reeks stukken van Molière. Toch blijft het een zeer homogene voorstelling door een zeer homogene cast.
Het raast over je heen, proberen de stukken in te herkennen heeft op de duur geen zin meer. Komedie zoals het nog gespeeld kan worden. Molière is niet populair meer, maar zo smaakt het naar nog

Vraagzucht, Stan (22/02/2003)

colson — Sun, 23 Feb 2003 10:50:00 +0000

Je zou het voor een grabbelton kunnen houden: veel vragen, existentiële en geestige vragen, veel verhalen over verspeelde perfecte partners, over een teckel in een lift, over liefde en blauwe stoelen, over een kind in coma. Er komt ook nog een onwaarschijnlijke stoet bronnen langs: Max Frisch en de apocriefe werken George S. Patton, de USAF en Anton Tsjechov en vele, vele anderen. Maar het wonder is geschied. Door Frank Vercruyssen. Hij lijkt uiterlijk een beetje op John Malkovich en deze solo ligt ook op diens niveau. Hij weet de samenhang en structuur van dit onmogelijke patchwork te suggereren. En hoe! Dit is één van de ontroerendste, grappigste en beklijvendste producties van dit seizoen.