Moose - Wederzijds

Batte, Huis aan de Amstel (23/10/2008)

Jeroen — Tue, 28 Oct 2008 10:53:26 +0000

Een dappere poging om een voorstelling te maken voor een breed publiek, met toch ook diepgang. De ambitie is groot. De voorstelling ziet er mooi uit, de vormgeving is goed. Het verhaal is echter oppervlakkig, fragmentarisch en vaak ook saai. Goed spel en goede zang. Misschien is het voor 8 jarigen heel geschikt, als familievoorstelling voor iedereen blijft het allemaal wat te oppervlakkig en te weinig verrassend. Hier had meer uitgehaald kunnen worden.

Moeders, Wederzijds (15/01/1998)

Thu, 21 Aug 2008 15:22:43 +0000

Waarom het in de gymzaal van de HES was mag Joost weten. Een beetje kort maar kort genoeg. Grappig maar zwaar vaag. Freudiaanse horror; jeetje.

Moeder Afrika, Wederzijds (20/03/2005)

Rian — Tue, 22 Mar 2005 20:47:23 +0000

Arme kindjes van 10 die deze voorstelling hebben gezien…..ik vond het erg heftig, en o zo indrukwekkend. En nee, geen goed einde maar juist een ontzettend onbevredigend einde. Voelde me ook niet altijd even veilig op het kleine bankje op de voorste rij. Helemaal niet als er een 1.80 meter lange acteur op een meter van je staat, net reuzen. Misschien dat ik door mijn plaats het gevoel kreeg dat ik middenin het stuk zat. Het verhaal wordt helder verteld, en de dubbel- en zelfs triplerollen werden fantastisch uitgevoerd. Je werd echt meegenomen in het verhaal, het is toch een stuk levendiger dan in een geschiedenisboek. Het opsommen van de namen van een aantal vermoorde slaven. Kippenvel! Jammer eigenlijk dat dit als jeugdvoorstelling stond: Dit had makkelijk bewust voor volwassenen gespeeld kunnen worden. Maarja, zondag was de allerlaatste voorstelling, en wat ben ik blij dat ik deze nog heb kunnen zien!

Moeder Afrika, Wederzijds (12/03/2004)

RV — Tue, 16 Mar 2004 14:49:24 +0000

Wederzijds heeft een mooie en grote traditie van voorstellingen met een loodzwaar thema, wortels in ons nationale verleden en een relevant en belangrijk maatschappelijk gegeven, zo ook weer Moeder Afrika. Ik ben bevooroordeeld, want ik ken(-de) de tekst, maar eindelijk kan ik hem dan zien: en vind het een heel goed produkt. Theatraal is het een verademing. Vooral vormgeving en enscenering zijn ongelofelijk ‘lekker’ en to the point. Het verhaal is aangrijpend, hoewel iets te wijdlopend (iets te veel vertakkingen en personages). Het wordt afwisselend, snel en gevarieerd verteld, met een prettige balans tussen zwaarte en lichtheid. Jammer genoeg waren de muziek (meestal blijft dat hangen, hier niéts) en het spel (soms) niet helemaal op mijn leest gesneden, maar dat is ook ‘smaak’ en stijl. Ik vond het af en toe te schreeuwerig en iets teveel buitenkant en eendimensionaal, maar het blijft twee uur boeien, dus iets klopt er wel. Het houdt uiteindelijk wel de zo gewenste totale betrokkenheid bij me tegen, wat ik erg jammer en zelfs wat kwalijk vind, maar ik kan niet anders zeggen dat het wel één geheel is en goed uitgevoerd. Dus voor mijn twijfels en smaakverschil twee tomaten, maar om het geheel te completeren vier geweien. (en Ruth, ja, die ene had door mij geschreven kunnen zijn…x)

Moeder Afrika, Wederzijds (14/03/2004)

Sun, 14 Mar 2004 22:18:01 +0000

Indrukwekkend intens en honderd procent eerlijk. De kleine uitstapjes die af en toe richting muziek of humor worden gemaakt houden heel knap de balans in een verder heel zwaar stuk. De tijd vliegt voorbij - ook voor de jeugdiger doelgroep. Verhaal, regie, en spel van de cast: alles ijzersterk. Heel knap!

Van de wind, de modder en een kloppend hart, Wederzijds (13/03/2004)

RV — Sun, 14 Mar 2004 16:15:04 +0000

Een kleutervoorstelling, met mijn oudste zoon naartoe… hij kan eerst samen met de andere aanwezige kleuters een deel van het decor mee opbouwen, wat een goede vondst is. De kinderen associeren alvast mee over kleur en vorm en raken betrokken bij het medium. Daarna schminken in de kleuren van het decor (groen en blauw) en dan de voorstelling. Twee spelers, een vrouw en een man en een keur aan rekwisieten. Eenvoudige, poëtische teksten, klein, teder, gewoon, spannend. Een dialoogje met een broek of een kei. Een gemene mug die angst inboezemt, een pratende moddermond, haaienkaken of een wolvenbek, toepasselijke muziek en twee ‘bejaarde poppen’ die een keer of vijf hun blik op de rare wereld vertellen en dromen en ruziën. Het is een hele prettige, kleine voorstelling met een grote zeggingskracht. En wordt vooral gespeeld in de kleuterklas, dus veel kans om er (met je neefje, buurmeisje of dochter) heen te gaan is er niet. Maar hopen dat hun schooldirectie besluit dat het daar gespeeld moet worden. PS fascinerend dat de aanwezige ouders meer naar hun (de) kinderen zitten te kijken dan naar de spelers. Mag je niet gewoon zelf genieten en moet je werkelijk de hele beleving van je kind volgen en analyseren? Laat die kleintjes zelf hun ding vinden en zit er niet zo bovenop…

Moeder Afrika, Wederzijds (12/03/2004)

Sun, 14 Mar 2004 00:32:28 +0000

Wat een belangwekkend produkt. Voor ‘kinderen’ ja. Maar ook voor mij. Voor de tekst en het thema een gewei. Mooi gedaan, invoelbaar, iets té breed uitgesponnen wellicht (waar bleef de zoektocht van de broer en de zus, die werd uitgezet in het begin>>>?) Voor de vormgeving ook een gewei: krachtig, speels, consequent, geil… Voor het ensemble ook een gewei. Adequaat spel, het was één geheel. Echter: mag het spel wat ingetogener? Moet alles zo expliciet uitgebeeld worden? Nee. Volgens mij is ingetogener en intrinsieker spel beter op zijn plaats. Een tomaat. Voor het clichématige van het geheel een tweede tomaat. Ik blijf erbij, het is een belangrijke voorstelling, maar ik ben niet volledig bevredigd. Waarom heb ik niet onbedaarlijk zitten janken? Waarom raakt het niet echt? Omdat het niet invoelbaar wordt gemaakt, alleen wordt getoond. Met Mama Bébé, Misi Papot en Finette als hoogtepunt. Zij deelt haar gewei met de jongen die Basja speelde. Intens, integer en doorvoeld. Nou ja. Sorry voor de twee tomaten, maar dat geeft mijn menig het best weer…