Bouwmeester Solness, de voortzetting (03/04/2012)

Melpomene — Wed, 04 Apr 2012 14:10:30 +0000

De voorkeur voor Solness met een kop thee?

Om maar eens te beginnen. Oi, oi, oi, zo weinig toeschouwers heb ik al lange tijd niet gezien in de schouwburg. De Voortzetting wist met de “moderne klassieker” Bouwmeester Solness naar de gelijknamige tekst van Henrik Ibsen enkel genoeg toeschouwers te trekken om acht rijen te vullen.

Nadat Frans Strijards in de periode 2009-2011 vier zelf geschreven stukken op de planken bracht, regisseert hij nu het verhaal van de oudere bouwmeester in een gangbaar huiselijk decor met slechts de uiterst noodzakelijke meubels. Halvard Solness is een man op leeftijd, bang voor de kracht van de jeugd en zijn eigen vergankelijkheid. Wanneer hij overvallen wordt door het bezoek van Hilde Wangel, een bekende uit Solness’ verleden, raakt de machine van alledag van slag. Hilde vertelt hartstochtelijk dat ze jarenlang gewacht heeft tot Solness haar zou komen wegslepen uit haar ouderlijk huis. De verleiding van Hilde’s jeugd kan Solness niet weerstaan en na een merkwaardige romance leidt deze jonge vrouw de bouwmeester naar de top van zijn pas gebouwde toren en daarmee zijn dood.

In de opmaat van het stuk begeef ik me even in het dorpscafé in het dorp waar ik opgroeide. Vroeger zag ik er jaarlijks blijspelen, van de plaatselijke toneelvereniging, die niet onderdeden voor wat ik hier aanschouw. Het spel is oppervlakkig, waarschijnlijk bewust, maar voor mij onaangenaam cosmetisch. Wanneer gekozen zou zijn om de acteurs sterk gedistantieerd te laten spelen, kan ik hier niets tegen inbrengen, maar er lijkt geen strakke binding tussen de acteerstijlen van de verschillende acteurs. Hoofdrolspeler Helmert Woudenberg kan mij in het geheel niet deren. Het kijken naar de jongere garde waaronder Jelle de Jong en Laura Mentink biedt meer gerief. Vooral Laura Mentink heeft een luchtige en fysieke manier van spelen die het verhaal van Solness een lichtheid meegeeft dat iets interessants had kunnen bieden wanneer het verder was doorgevoerd in het geheel van de voorstelling.

Over het algemeen is ‘Bouwmeester Solness’ van De Voortzetting nogal duf en biedt het weinig meer dan wanneer Ibsen’s tekst thuis op de bank lees onder het genot van een kop thee. Een mooie mogelijkheid voor beklemmend spel doet zich nog voor wanneer de achterwand bij de aktewisselingen steeds verder naar voren schuift, dit wordt echter niet ingelost door de acteurs. Ach, als het is afgelopen verlaat ik de schouwburg niet kwaad, noch verdrietig. Leegte vervult me, naast het verlangen naar een warme kop thee.

dankwoord, de voortzetting (09/12/2009)

colson — Thu, 10 Dec 2009 18:40:36 +0000

Frans Strijards is terug en Helmert Wouydenberg is zijn profeet.

“Dankwoord” is een ( soort van) monoloog. Maar wel eentje om je evenwicht bij te verliezen.

Het begint nog tamelijk conventioneel, maar al snel waaiert het alle kanten uit. De gelauwerde ‘fulminant polemist’ doet in zijn barokke betoog tal van stations in de stad van zijn aandacht aan: de kunsten, de architectuur, de kroegen, zijn bewonderde voorbeeld, zijn minnares en een al dan niet echt belastend boek.

Het is knap wat Helmert Woudenberg met de tekst doet. En het is meestal ook boeiend. Maar eerlijk gezegd vergen de verbale klim- en klauterpartijen niet alleen veel van de acteur ( vermoed ik tenminste), maar putten althans deze toeschouwer ook behoorlijk uit.

Mag het in de volgende drie afleveringen van het vierluik (“Hé, jij daar”, “Modem” en “Vrije Radicalen”gaan nog volgen) een onsje minder alsjeblieft, meneer Strijards?

Moose - de voortzetting

Bouwmeester Solness, de voortzetting (03/04/2012)

dankwoord, de voortzetting (09/12/2009)