Moose - Independance

Patience, InDependance (02/11/2000)

HL — Thu, 21 Aug 2008 15:23:36 +0000

Geforceerd leukig verhaaltje over twee lesbo-vriendinnen van wie hun verwend-moderne leventje wordt ontregeld door de komst van een geadopteerd dochtertje. Hoe de afgesproken onderlinge tolerantie op de proef wordt gesteld, hoe dun het moderne levensgevoel van de dames is… het zou een aardige voorstelling hebben kunnen opleveren.
Maar helaas: het is lange tijd te kabbelend, niet snedig genoeg geschreven en (dus) wat moeizaam gespeeld door Daphne de Winkel en Romana de Vrede. Pas na een uur krijgt de voorstelling een beetje vleugels, wanneer de situatie echt escaleert. En dat vooral dankzij de opmerkelijke flair van het 8-jarige meisje op het toneel (een welverdiend gewei).

Olivetti 82, Independance, Thomas Oerlemans (11/05/2000)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:23:29 +0000

Ik vond het heel erg goed en spannend ook, deze monoloog van Thomas Oerlemans. Onthoud de naam. Of beter: ga zelf even kijken.

Olivetti 82, Independance, Thomas Oerlemans (29/03/2001)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:23:28 +0000

Prachtige monoloog. Als toneelspelen een ambacht is, dan is deze voorstelling een meesterstuk. Een geweldig visitekaartje van Thomas Oerlemans, waar we ongetwijfeld nog veel meer van gaan horen.

Olivetti 82, Independance, Thomas Oerlemans (26/06/1999)

AMW — Thu, 21 Aug 2008 15:23:28 +0000

Terecht hernomen solo-afstudeervoorstelling. Benauwend door de tekst en publieksopstelling. Een ontroerende monoloog die je meesleept in sympathie voor een man die je uiteindelijk iets vertelt wat je helemaal niet van hem wilt weten. Even ademhalen.

Olivetti 82, Independance, Thomas Oerlemans (27/03/2000)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:23:28 +0000

prachtig en indringend verteld verhaal over een man die slachtoffer van de geschiedenis is. Vooral de bijna terloopse manier waarop slachtoffer- en daderrol aan het eind door elkaar gaan lopen is zeer indrukwekkend. Thomas Oerlemans weet de verschillende personages elk een eigen stem te geven. petje af.

Think big: Minnie Mouse for president, Growing Up In Public, Independance (09/11/1999)

LmR — Thu, 21 Aug 2008 15:23:22 +0000

New York, New York, big city of dreams. Jankende working class en verknipte machtswellustelling in een mengelmoes waarin het leven maar niet tot een musical wil worden. De spreuk van de avond is: ‘Ik ben een samenvatting van mezelf’ en Disney is tragiek; een wrange droom die maar niet uitkomt. Soms meer van hetzelfde maar dan weer pijnlijk herkenbaar.

Think big: Minnie Mouse for president, Growing Up In Public, Independance (09/11/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:22 +0000

Leuk gepraat met Don Duyns na afloop, vandaar die extra eland. De makers zelf waren niet zo tevreden over deze eerste try out en dat ben ik met ze eens. De treurigheid van de twee simpele zielen die zich graag succesvoller zien dan ze zijn was zichtbaar maar te weinig schrijnend. Het middenstuk was ronduit saai, maar aan het eind was ik er weer helemaal bij. Goede monoloog van Marcel Faber over hete kippevleugels aan het eind. Conclusie: hier zit meer in.

Think big: Minnie Mouse for president, Growing Up In Public, Independance (28/01/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:21 +0000

Minnie Mouse rijdt in haar stretch-limo door 5th Av. Tikje verkouden. Haar muizeoortjes wiebelen op de maat van Harlem Nocturne. Cola-light gulpt haar Wonderbra in. Krantenkoppen schreeuwen over lippen en sigaren. KFC slacht en braadt. Denkt groot, net als die burgerflippin’Mclown en God in de wachtkamer van de liposuctie-kliniek. Het gaat goed met de wereld. Plasticfantastic. Heel New York kotst uit de window.
Een serpentineregen. Minnie is onsterfelijk.
Wat zeiden ze ook alweer over Godzilla; Size does matter.

Think big: Minnie Mouse for president, Growing Up In Public, Independance (09/11/1999)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:23:21 +0000

Ik ben er al tijden van op de hoogte dat ik Miss Piggy ben en mijn vriendje Bugs Bunny, dus met de boodschap van de voorstelling kan ik niet zo veel. Verder lees ik de kranten en zit veel in de kroeg dus veel van de anecdotes had ik al eerder gehoord. Toch bleef er voldoende te genieten; het gaat over de liefde, de pas-de-deux was Fantasia mooi, het decor en veel scènes zijn spannend. Alleen oppassen dat het niet te cabaret-achtig wordt.

De Reis, InDependance, Aan Tafel (09/09/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:04 +0000

Een reis mag je wel zeggen. Een verassende reis. Ik kwam totaal onvoorbereid in de bus en wist al helemaal niet waar de reis naartoe zou gaan. De reis begon pas echt toen we aan de wandeling begonnen in het bos. Stilte. Een innerlijke reis. Ik wist niet dat de stilte zou veel geluid kon maken. Essentie. Bron. Dit zijn een aantal woorden die me te binnen schieten. Wat ik zo bijzonder vond is dat ik zelf deel was van de voorstelling. Een cape, een wandelstok. Een ervaring. Mooi.