Moose - tg. Stan

Brandhout. Een irritatie, tg. Stan (03/09/2009)

Raas — Fri, 04 Sep 2009 11:40:45 +0000

Hoeveel mededogen verdient een theatermaker? Als je 1. de openingsvoorstelling van TF bent en dus speelt voor een (halflege) incrowdzaal. 2. snipverkouden en hees bent. 3. de avond aan het begin ruw verstoord wordt door een bange en verwarde man die met je in gesprek wil. Dit alles overkwam Damiaan de Schrijver afgelopen donderdag. Hij sloeg zich dapper door de avond heen maar tot een meeslepende voorstelling kwam het niet. Af en toe viel een glimp op te vangen van de geniale acteur die hij is. Maar het ging zo moeizaam… Ik denk dat niemand het hem kwalijk had genomen als hij er halverwege het bijltje bij neer had gegooid.

Brandhout. Een irritatie, tg. Stan (09/02/2009)

RiRo — Tue, 10 Feb 2009 15:21:24 +0000

Anderhalf uur gescheld en getier, niet alleen op het geposeer van acteurs en theatermakers, maar ook op de zich als kunstminnende bewonderaars van dat theater (en van kunst in het algemeen) afficherende Weners. Dat zou ondraaglijk zijn als Damiaan De Schrijver er niet ook de triestheid van laat zien. En, niet onbelangrijk, ook de humor. De Schrijver is bij vlagen meesterlijk in deze monoloog naar de (na verschijning in 1985 in Oostenrijk verboden) roman Holzfällen van Thomas Bernhard. Een must see dus? Ik twijfel. Dat komt door vertaalster Monica Verhofstadt in de rol van souffleur. Op haar vertaling valt niet zoveel aan te merken, daar gaat het niet om. Maar op haar acteren wel. In bijna alle recensies na de première in Antwerpen, anderhalve week geleden, werd niet alleen het spel van De Schrijver maar ook expliciet dat van de souffleur bejubeld, van de meestal zwijgende tegenspeelster met wie De Schrijver interactie zoekt. Maar die souffleur was Jolente De Keersmaeker. En ik heb zo het idee dat dat een heel groot verschil maakt.

We hebben een/het boek (niet) gelezen, Dood Paard (04/10/2008)

Vanessa — Sat, 04 Oct 2008 23:30:21 +0000

Woehoe! Geweien! Het is koud met herfststorm en waarom woon ik niet op een tropisch eiland, vraag ik me heel vaak af, maar vanavond heel blij dat ik in Nederland en of Belgie leef en deze voorstelling kan zien i.p.v. suf repertoiretoneel (soms heel leuk hoor). Beetje teleurstellend dat maar 1 van de 6 acteurs het boek niet had uitgelezen (de Toverberg), en de rest braaf wel, maar daar ging de voorstelling deels ook over, hoe moeilijk dat uitlezen wel niet was. En wat je dan toch bezielt om je door zo’n stom meesterwerk heen te worstelen. Oscar voor het begin. De tijd wordt uitgeveegd. Daarna kon het eigenlijk al niet meer misgaan.

In Real Time, Rosas, tg. STAN, Aka Moon (20/06/2000)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:22:34 +0000

Het nieuwste dans-meets-tekst experiment van Anne Teresa De Keersmaeker, en,hoewel het niet zo delicaat in balans is als ‘Quartett’, bevalt dit me 100keer beter dan ‘I Said I’. De dansfragmenten zijn vaak prachtig (wanneer maaktRosas weer eens een “pure” dansvoorstelling?), de muziek is spectaculair, ende modernedanspersiflages van de STAN-acteurs (vooral Damiaan de Schrijveris geweldig) zijn bijzonder komisch. Maar ik kan geen structuur in het geheel ontdekken, de teksten zijn topzwaar en intellectualistisch. Het geheel lijkt vooral samengebracht om directeurs van prestigieuzetheaterfestivals te imponeren.

Alles is Rustig, tg. Stan (06/11/1999)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:19:02 +0000

Een van de mooiste projecties in tijden. En heel erg mooi gespeeld, maar prachtig stuk ook niet te vergeten. Fijne avond. Meer welkom!

Alles is Rustig, tg. Stan (06/11/1999)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:19:02 +0000

Een avond luisteren naar de vorige generatie bij het knapperend haardvuur. Het is echt herfst geworden. Dit is het soort voorstelling waar ik van de zomer behoefte aan had. Speciale aandacht voor juffrouw Werdenfels, die door te luisteren de sterren van de hemel speelt.

Of/Niet, Tg. Stan (31/08/2006)

Fri, 01 Sep 2006 08:03:04 +0000

Op het Theaterfestival voor een breed publiek was de Stadsschouwburg op de Openingsavond matig gevuld bij Mephisto (en werd de tweede voorstelling afgelast wegens te weinig belangstelling), maar zat De Balie barstensvol met alle bobo’s die na de Openingstoespraak van Ivo van Hove weleens wilden lachen om de uitvoering van Alan Ayckbourn’s komedie Slippers door TG Stan. In het hart van de voorstelling spelen ze vol verve Slippers, maar omdat dat voor zo’n club “verdacht materiaal” is, beginnen en eindigen ze met het politiek-correcte Party Time van Harold Pinter. Wat Party Time inhoudelijk met Slippers te maken had, werd mij niet duidelijk. Wel het zovelste bewijs voor de stelling dat komedie spelen het allermoeilijkste is, en dat velen zich daar aan overtillen. Zo ook TG Stan. Om e.e.a. te verhullen werd de tekst er vooral in een moordend tempo doorheen gejast. Alleen Damiaan de Schrijver kon mij overtuigen.
In een eerdere minirecensie las ik dat de acteurs op 2/3 van de voorstelling hun lachen niet kunnen bedwingen; dat gebeurde gisteren ook en is ingestudeerd; een commentaar op al die komedianten die dat avond aan avond op hetzelfde moment doen.
Ik heb me niet verveeld hoor, maar Festival-waardig ?

Of/Niet, Tg. Stan (03/06/2006)

Tue, 06 Jun 2006 14:58:45 +0000

Zo makkelijk ziet het er uit. Maar zo briljant is de wijze van theatermaken van STAN. Geen decor, geen poeha. Met verve en lol een prachtig dramatisch (ironisch) stuk spelen. Superbijzonder om dit mee te mogen maken.
Magisch toneel. En wat is Damiaan de Schrijver een held.

Of/Niet, Tg. Stan (02/06/2006)

Mon, 05 Jun 2006 20:32:21 +0000

Na ongeveer driekwart van de speeltijd gaat de voorstelling wat lubberen. Dan schieten de spelers zelf zo in de lach dat ze de spanningsboog om zeep helpen. Jammer, omdat de plot daarna nog enkele malen kantelt. Maar dit is de enige aanmerking op een verder heerlijke uitvoering die mij vanaf het eerste moment deed grinneken. Tot in de kleinste details doordacht: het ‘pointer’-gebaar, het afgemeten grasveldje, het te smalle relatiebedje. Ik verheugde mij erg op deze voorstelling en ging voldaan naar huis.

The Monkey Trial, tg. Stan (14/01/2004)

Iwein — Mon, 19 Jan 2004 21:16:34 +0000

Voor echt “geëngageerd” theater moet je hedentendage bij Frank Vercruyssen zijn. Hij heeft er het theaterfestival 2003 mee gewonnen (Vraagzucht) en bewijst zowat op zijn eentje dat geëngageerd en politiek theater zijn plaats in het huidige theaterlandschap volop verdient. Er zouden er veel meer van dat slag moeten zijn. Deze keer heeft hij er Robby Cleiren van de Roovers bijgehaald om samen een proces uit het Amerika van 1925, waarbij een leraar terecht stond omdat hij de evolutieleer van Darwin had onderwezen en niet het scheppingsverhaal uit de bijbel, om te werken tot een voorstelling. Met hun beiden spelen ze alle rollen, wisselen zelfs dezelfde rol af. Damiaan De Schrijver speelt enkel de rechter en zorgt af en toe voor de luchtere noot zodat het niet te zwaar op de hand of te drammerig wordt.
Als er één smetje op de voorstelling zit is het de duur die maakt dat er hier en daar momenten insluipen waarbij de spanning even zoek is. Misschien komt dat wel goed als de voorstelling wat meer ingespeeld is, op de première was het hier en daar nog wat zoeken. Dat neemt niet weg dat hier weer een kei van een voorstelling staat die je niet onbewogen laat. Niet dat je sympathie gaat voelen voor de gedaagde leraar, zelfs niet voor de advocaten waar het hier om draait, maar je wordt geconfronteerd met het feit dat het religieus fanatisme dat vandaag zo in de kijker loopt ook in onze westerse cultuur bestaat.
Stan biedt trouwens een voor hun doen uitgebreide programmabrochure aan waarin beschreven wordt hoe ook vandaag het “creationisme” prominent aanwezig is, tot in het Witte Huis toe. De voorstelling steekt duidelijk een waarschuwende vinger op maar dat wordt nergens drammerig of belerend, integendeel het zet tot nadenken. Dat je zit te kijken naar één van de meest relevante en creatiefste gezelschappen van het ogenblik, maak de theaterervaring dubbel beklijvend.