Candyland, Alexandra Broeder (18/06/2009)

RiRo — Tue, 23 Jun 2009 15:40:38 +0000

Twee kinderen van een jaar of tien kijken mij en ongeveer zestig andere volwassenen onbewogen aan. Met strakke gezichten nemen ze ons op. Voor kinderen van die leeftijd zijn ze onnatuurlijk vastberaden. Dan snauwt de kleinste van de twee, die met de schattige vlechtjes: ‘Kijk nog maar één keer om!’ Haar blik is heel dreigend. Toch moet ik er een beetje om lachen. Maar dat lachen zal me gauw vergaan!

Anderhalf uur lang doen dertien kinderen (van tussen acht en twaalf jaar) met me wat ze willen. Ze hebben me volledig in hun macht. Gedwee laat ik me door een stoïcijns zwijgend meisje van elf door de duinen leiden. Met alleen zijn ogen dwingt een jongen van negen me dingen te doen die ik absoluut niet wil doen. Maar wat ik zelf wil of niet wil, doet er niet meer toe. Wat een ongelooflijke ervaring om als volwassene door kinderen in zo´n positie gebracht te worden.

Af en toe wilde sprongen makend komen de kinderen op hun regisseur afgerend. Tot mijn opluchting blijken het heel gewone kinderen te zijn. Die nu de voorstelling is afgelopen geen seconde langer stil kunnen staan. Die opgewonden en door elkaar heen pratend vertellen over (voor mij onbelangrijke) details die vanmiddag niet helemaal goed gingen.

Dreef, Boukje Schweigman, BonteHond (31/05/2006)

Simber — Thu, 15 Jun 2006 10:40:02 +0000

Het blijft onmogelijk voor mij om in reguliere termen over Schweigman’s voorstellingen te praten of te schrijven. De helderheid en de precisie van haar werk zijn zo overdonderend dat ik steeds wordt teruggeworpen op hulpeloze lyriek of breedsprakige interpretaties. Dat laatste dan maar, dit keer, maar wel verkort: Dreef gaat over evolutie en gaat uit van geloof in vooruitgang. Dat is hoopgevend en geruststellend, maar wel nat.

Moose - BonteHond

Candyland, Alexandra Broeder (18/06/2009)

Dreef, Boukje Schweigman, BonteHond (31/05/2006)