Moose - Mightysociety

MightySociety10 / Hoe ook ik de liefde vond in het nieuwe Azië, Mightysociety (10/11/2012)

RiRo — Wed, 14 Nov 2012 15:51:03 +0000

Vader Lex belt zijn zoon Ramses om hem te vertellen dat hij ten dode opgeschreven in een ziekenhuis in Surabaya ligt. Ramses, beeldend kunstenaar, annuleert de opening van zijn expositie en vliegt naar de andere kant van de wereld. Zijn moeder Winnie gaat met hem mee. Die zal na zestig jaar voor het eerst weer in haar geboorteland zijn. Ze treffen Lex dansend, zingend en drinkend aan in de lobby van zijn hotel. Met zijn veertig jaar jongere Indonesische vriendin.

Een heel persoonlijk verhaal is deze laatste MightySociety. Ontroerend mooi vaak. Bijvoorbeeld het gesprek aan tafel tussen vader en zoon. Knap hoe schrijver/regisseur Eric de Vroedt daarbij steeds twee kanten van ‘de zoon’ aan bod laat komen. De nog jonge, door middel van de fel discussiërende assistent van zoon Ramses. De iets oudere, al wat mildere, door zoon Ramses zelf. Misschien nog wel ontroerender vind ik hun ‘nu is het te laat’ gesprek, met alleen zoon Bram Coopmans en vader Hein van der Heijden op de vloer. Theater in zijn meest pure vorm is dat. Heel direct, heel emotioneel, heel invoelbaar. Goed geschreven. Fantastisch geacteerd.

MightySociety10 is ook in een ander opzicht persoonlijk, als terugblik op de reeks van tien die De Vroedt maakte. Dat komt vooral tot uiting in de monoloog van de moeder (Esther Scheldwacht): ‘Toen hij vlak na de eerste politieke moord in Nederland startte met zijn bunkerproject hield ik mijn hart vast (…) op dat moment leek Ramses permanent verontwaardigd over zo’n beetje alles (…). De tweede bunker (de terrorist) was een schot in de roos. (…) De bunker in Toscane, walhalla van bejaarde babyboomers, werd beklad en beschimpt. (…)’

Maar het is meer dan alleen De Vroedt’s persoonlijke verhaal, het is ook het verhaal van het Westen en het Oosten. Waarbij minnares Tary (Mariana Aparicio Torres) en haar Indonesische familieleden als het nieuwe Azië tegenover het oude Europa staan.

Een hele sterke voorstelling, met verschillende elkaar aanvullende vertelvormen: spel, zang, dans, een prachtig decor (Maze de Boer) en deels live uitgevoerde muziek. Terecht, vind ik, dat Florentijn Boddendijk en Remco de Jong elke avond meedelen in het applaus halen. Want hun muziek is veel meer dan zomaar wat achtergrondgeluid. Het draagt wezenlijk bij aan deze zeer geslaagde laatste MightySociety.

Liefde in tijden van gifaffaires, Eric de Vroedt/Toneelgroep Amsterdam (27/09/2011)

Nike — Tue, 27 Sep 2011 21:44:24 +0000

In Mightysociety9 dringt Eric de Vroedt zijn altijd zo aanwezige boodschap dit keer, op een minder prettige manier bij het publiek op. Geinspireerd door de Probo Koala-affaire: de giframp die vijf jaar geleden in Abidjan plaats vond, komt de Vroedt met een drieluik waarvan de losse delen overzichtelijk met elkaar verbonden zijn. Mooie multifunctionele scenografie en leuk, niet al te origineel, gebruik van multimedia. Binnen de voorstelling wordt gezocht naar de vraag wie de schuldige is? Terwijl men bij aanvang nog uitgedaagd wordt te lachen om de gevoelige kwesties, poogt de Vroedt in het verloop van de voorstelling het publiek de lach te ontnemen en bekritiseert hij de huidige maatschappij waarbinnen niet alles is wat het lijkt. De link die hij in het tweede deel van de voorstelling legt met de klassieke tragedie Medea is verrassend, maar ook vergezocht en onnodig in een voorstelling die over de ´actualiteit´ gaat en al zo´n overduidelijke maatschappelijke boodschap kent. De voorstelling duurt erg lang en hetgeen dat de Vroedt wil overbrengen komt té vaak en té nadrukkelijk naar voren. Dit geeft de stuk voor stuk goede acteurs wel de gelegenheid een veelheid aan emoties uit de kast te halen en een veelkleurig stukje vakwerk te laten zien, maar toch weten ze me niet te raken. De herhaling versterkt namelijk niet de boodschap, maar verzwakt de aandacht bij de onverschillig geworden toeschouwer.

Liefde in tijden van gifaffaires, Mightysociety (06/05/2011)

alper — Sun, 08 May 2011 17:24:24 +0000

Dit is de eerste keer dat ik iets van mightysociety zie en dat is jammer want dan heb ik dus al veel leuks gemist.

De vorm, het speeltempo, (meta-)commentaar in het eerste deel bevallen goed. Thematisch komen het Het-zijn-net-mensen- en Eat-Pray-Love-complex allebei lekker door en worden goed geacteerd (maar wat is nou de plek van die geluidsman?).

Alleen dat continu uitbreken naar commentaar zorgt in het tweede gedeelte (Medea) dat het lastig is om empathie op te bouwen voor de karakters. De gekte van Romana Vrede wordt op een paar punten akelig tastbaar maar blijft dan hangen.

Het is allemaal heel erg leuk, en slim en echt heel tof, maar wel wat veel. Twee uur non-stop, drie delen, van alles en nog wat erbij en ook nog een dansnummer. Moet dat? Het Afrika-probleem is complex, maar dit is overdreven.

Bij het derde deel had ik het sowieso al gehad, maar de functionaliteit van het dansnummer ontging me (of het moet zijn: we hebben nog een danser, dus dan gebruiken we die).

Kudos wel weer voor het einde, maar iets puntiger de volgende keer.

Mightysociety8, Mightysociety (17/11/2010)

Melpomene — Tue, 23 Nov 2010 00:11:09 +0000

Geschreeuw in politiek chaos

De keuze voor één van de meest oninspirerende accommodaties van Groningen, het Noorderpoortcollege, was naar mijn idee een enorm grote fout. Ik heb persoonlijk een naar gevoel bij MBO theateropleidingen en in de theaterzaal van een Groningse opleiding van deze soort had de achtste versie van deze performance reeks van Eric de Vroedt plaats. Witte muren, drankapparaten waar zonder schoolkaart nog geen kopje warm water uit te persen viel, een trappetje omhoog en daar begon de politieke hel. Alle vrouwelijke toeschouwers kregen bij aanvang van de voorstelling een hoofddoek om hun hoofd geslagen en de mannen een PVV-pet op hun hoofd gedrukt. De publieksopstelling bleek, zoals bij de Vroedt te verwachten was, bijzonder en wierp al snel de vraag ‘waar zit ik veilig?’ op. De voorstelling zelf deelde met haar publiek verschillende visies over thema’s die de afgelopen tijd veelvuldig in de media aanwezig waren: Wilders, bezuinigingen in het theater en wat moet worden gesubsidieerd en wat niet. Naar mijn mening werden de politieke thema’s echter iets te dik omlijnd en uitgekauwd aangeboden. Persoonlijk houd ik ook niet van te opzichtige politieke voorstellingen en dat was deze voorstelling zeker. De voorstelling kende twee krachtige momenten, het begin van de monoloog van de look-a-like de Vroedt waarin echtheid en de realiteit in momenten aanwezig waren en het einde wat een geweldige manier was van het op de hak nemen van de musical. De monoloog werd echter op den duur enkel geschreeuw en er was een gebrek aan het maken van een punt in deze scène en de grappige scène van de daadwerkelijke Wilders-musical was pas aan het einde en duurde te kort om de gehele voorstelling te kunnen optillen. Een niet geweldige voorstelling, leuke momenten, veel mindere momenten, chaos, te nadrukkelijk politiek maar voor veel mensen blijkbaar erg vermakelijk.

Mightysociety8, Mightysociety (06/11/2010)

eswé — Mon, 08 Nov 2010 22:20:54 +0000

Henk en Ingrid uit de Vinexwijk kwamen in Mightysociety4 wraak nemen op het wereldwijde grootkapitaal en op de politiek-culturele elite. Dat gebeurde bijna 4 jaar geleden. Het gevolg: de politiek-culturele elite zit in de beklaagdenbank maar Joop van den Ende en de hele musicalindustrie zijn nog volop in leven. Het politiek populisme en de amusementsindustrie zijn namelijk twee kanten van dezelfde medaille.
In Mightysociety8 worden ze beide te kijk gezet, wat iets anders is dan te kakken gezet, want dat is behalve te gemakkelijk misschien ook gewoon onterecht. Centraal in het drama staat de persoon van de beginnende musicalregisseur, gespeeld door Joeri Vos, die in aflevering 4 speelde voor registrerende buitenstaander maar intussen de globaliseringsverliezers hun stem terug gaf.

Het hedendaags politiek populisme heeft de smaak te pakken en maakt korte metten met de subsidiekunstsector. Wij, als vanzelf terugkerend publiek, laten geen wanklank horen, hier in de krochten van Hoog Catharijne. Omdat we ons een beetje ongemakkelijk voelen?
Gaandeweg neemt de gewenning toe en blijkt de voorstelling ook echt te werken, met een goed geplaatste overwinningsspeech, een gepassioneerd twijfel-credo en een afronding die ons terug brengt in de gezelligheid. Niet in gezapigheid. Ook als je je vanuit een anti-gevoel met musical bezighoudt, wil je kennelijk een musicallied maken. Het mag want het is dik in orde.
Het enige minpunt is dat de SP-activiste niet overtuigt als schrijfster. Dat scheelt een gewei, een tomaat is het niet waard. De aflevering over globalisering was mooier, ronder; die over Uruzgan harder; deze komt soms onprettig dichtbij en is nog goed ook. Toch dat vierde gewei. Ook voor de betoonde zelfkritiek, die meer is dan zelfspot.

Mightysociety8, Mightysociety (06/11/2010)

Witte — Sun, 07 Nov 2010 11:48:40 +0000

Geweldige, ontregelende komedie met heel scherpe randjes. Een gloedvol maatschappelijk betoog gestoken in een spetterend theatraal jasje. Aanvankelijkt lijkt het een aanval op de amusementsindustrie van Joop en de zijnen, maar allengs word je als toeschouwer steeds vaker op het verkeerde been gezet. De acteurs van de Vroedt laten je onze zekerheden en waarheden uit zo veel verschillende hoeken zien dat aan het eind van de avond de nodige twijfels de kop hebben opgestoken. Een voorstelling van twee uur waar naar mijn idee geen regel te veel in staat.

MightySociety7, Mightysociety (15/03/2010)

RiRo — Sun, 11 Apr 2010 13:14:48 +0000

Na de recensies in de kranten had ik een slechtere voorstelling verwacht. Hein Janssen had bijvoorbeeld de tekst van De Vroedt (tekst en regie) nogal neergesabeld. Maar ook andere recensies waren niet bepaald juichend. Ik vind tekst, en ook spel, eigenlijk wel redelijk. Het zal wel een kwestie van smaak zijn, maar mij stelt de regie van De Vroedt juist teleur, die vind ik nogal voorspelbaar.

Ik heb niet het gevoel dat ik kijk naar een verhandeling over de vergrijzing in deze tijd, naar een stuk over de generatie van de babyboomers. Voor mij is het meer een voorstelling waarin (weliswaar met de nodige zestiger jaren clichés) het oud worden en het oud zijn in het algemeen (en in alle tijden) aan de orde komt. Daar kan ik natuurlijk niet ontevreden over zijn.

De Vroedt schreef zijn tekst mede op basis van improvisaties van de acteurs. Vier van die acteurs zijn zestigers. Niet zo vreemd dus dat gedateerde ideeën als de idealen van woongroepen en de rechtvaardiging van het geweld van de RAF in de voorstelling opduiken.

Helemaal niet zo gek gedaan door die krasse knarren. Maar toch een mindere voorstelling in de MightySociety reeks.

Mightysociety5, Mightysociety (12/02/2008)

Thu, 14 Feb 2008 09:25:52 +0000

Niets aan omdat het totaal niet raakt wat iedereen daar aan het doen is. Niet te volgen, en niet te verstaan, geen ruimte genoeg in de kamertjes. Dus kom je niet aan de beurt en is het wachten op het naar buiten lopen van personages. Die vervolgens geheel in hun eigen wereldje blijven. Geen contact met het publiek maar daar wel doorheen lopen, en hun eigen act uitvoeren zonder dat je kunt bevroeden waar dit voor nodig is. De voorstelilng gaat zg. over utopie en dystopie. Niets van te merken, behalve dan dat de personages ontevreden en ongelukkig lijken. Het geheel komt narcistisch en autistisch over.

Mightysociety4, Mightysociety (20/04/2007)

holdenc — Tue, 01 May 2007 22:52:51 +0000

Ik ben getuige geweest van de nieuwe hype in het Nederlands theater. Eric de Vroedt kan geen kwaad doen. Ivo van Hove heeft hem geadopteerd. Maar wat een vervelende voorstelling. Wat een ongein. Wat een niet ingeloste pretentie. De voorstelling pretendeert een uitspraak te doen over globalisering. Ik zou zeggen: lees een goed boek of kijk naar een goede documentaire. Dit toneelstuk doet beslist geen uitspraak over globalisering. De nieuwe hype van het Nederlandse theater heeft het niveau van een scholierenkrant. Een teleurstelling dus. Met mijn drie geweien ben ik erg mild.

Mightysociety4, Mightysociety (20/04/2007)

RiRo — Tue, 01 May 2007 05:53:07 +0000

Zit Eric de Vroedt (tekst en regie) boven op de actualiteit? Of haalt Rijkman Groenink hem toch nog in? Uren later aan de bar nog steeds verhitte discussies over globalisering. Na een heel goede voorstelling. Waarin ook nog eens prima wordt geacteerd. Een aanrader.