Moose - Veenfabriek

Flow My Tears, Veenfabriek (13/04/2012)

Melpomene — Tue, 17 Apr 2012 14:45:12 +0000

John – Uch – Dowland en Kwé Kwé Kwiebie Nès

Wanneer de echo van de tegenelkaar klappende handen nog in mijn oor naklinkt na het einde van de voorstelling Flow My Tears, een samenwerking tussen Veenfabriek en Wunderbaum, zoemt de vraag wat ik hierover te zeggen heb als een gedachtewesp om mijn hoofd.

Omdat ik niet zeker ben over wat ik er van vind eerst maar feitelijk: Flow My Tears is een theatraal concert gezongen en performed door Jeroen Willems, bekend door zijn dragende stem en zijn rol in de tv-serie Lijn 32 en Marleen Scholten, de van oorsprong Groningse en bij de schouwburgschuwenden meer bekend door haar tv-rollen in M’n Dochter en Ik en het recente Overspel.

In een setting dat meer doet denken aan een concert dan aan een theatervoorstelling staan de renaissance-componist John Dowland en zijn muziek op een getheatraliseerde manier centraal. Getooid en overtuigd van het eigen indiaan-zijn probeert een vriendengroep, bij elkaar gekomen dankzij de enige echte Western Experience, het publiek te overtuigen dat Dowland naast een tijdgenoot van Shakespeare bovenal één van hen was.

Dowland’s muziek dat tranen zou doen laten vloeien wordt interessant en kundig met een indianeninvloed ten gehore gebracht, maar mijn traanklier raakt er niet van geïrriteerd. Vooral de combinatie van het centrale thema Geloof/Ongeloof, de uitspraak dat de makers zichzelf niet willen opsluiten in de kunst, maar midden in de wereld willen staan en de Nederlandse vlag die prominent boven het podium hangt interesseren me en plagen mijn interpretatie-drang. Associaties met de voortdurende worstelende relatie tussen allochtonen en autochtoon die onze samenleving kenmerkt gaan door mijn hoofd en wanneer Jeroen Willems als de Native Canadian Kwé Kwé Kwiebie Nès (geen idee hoe het geschreven moet worden dus fonetisch genoteerd) zijn zuignappijl richt op de nuchtere wetenschapper Frans de Ruiter, omdat hij het indiaan-zijn van Dowland bekritiseert en zelf ook geen indiaan zou zijn, lijkt het of de makers willen zeggen dat iedere bevolkingsgroep een drang heeft naar homogeniteit en daarom bij elk persoon dat anders is zijn afweermechanisme opgooit.

Er blijft in deze voorstelling echter zoveel in de luchthangen dat ik weinig vind om me aan vast te grijpen. Wanneer de personages dan ook nog in een identiteitscrisis verwikkelt zijn, waarin het noch voor hen als voor mij duidelijk is of ze werkelijke of wannabe indianen, zijn ben ik zelf ook even in crisis. Een crisis die nu zelfs nog doorwerkt.

Of mijn eindoordeel positief of negatief is kan ik dan ook nog steeds niet met zekerheid zeggen. Flow My Tears frustreerde me gelukkig niet zoals veel nodeloze voorstellingen wel doen, maar het gevoel dat de associaties te gemakkelijk als zand door mijn vingers verdwijnen voert nu nog even de boventoon.

de city, Veenfabriek (03/05/2010)

colson — Thu, 06 May 2010 07:36:51 +0000

“De City” is een vreemde voorstelling. Als Riro in zijn Theaterdagboek gelijk heeft, maakt zij zelfs deel uit van een revolutie. Zou best eens kunnen.

Hoe dan ook vertaalster Clair, haar man Cristopher en buurvrouw/verpleegster Jenny tonen gedurende twee uur wel of niet hun denkbeeldige alter ego’s, in plaats van wie ze werkelijk zijn. In ieder geval: ze zijn zichzelf niet. Vervreemd, maar dan net iets anders.

De acteurs wisselen voortdurend van kleding, hun zwijgende schaduw loopt letterlijk en lijfelijk mee. Die duo’s drukken uit dat tussen wat ze doen en zeggen enerzijds en wat ze voelen anderzijds,een gapend gat zit.

Vreemd dus die verwisselingen, die twijfel ook of je nu naar het gespeelde dagboek van Clair of het eigenlijke verhaal zit te kijken, maar fascinerend.

De voorstelling pakt je in. Door de dynamiek, de vaart, de passie in het spel. Maar vooral toch denk ik, door die unieke verbeelding van het stadse leven door schrijver Martin Crimp.

Kasimir en Karoline, NT Gent (25/06/2009)

RiRo — Sat, 27 Jun 2009 09:02:10 +0000

Tot halverwege denk ik nog ‘wat een evenwichtig gecomponeerde voorstelling met goed getimede stiltes,ook binnen de dialogen, en wat een perfecte balans tussen tekst en muziek’. Maar wat in eerste instantie de kracht lijkt, roept op den duur ergernis op. Naarmate de voorstelling vordert, betrap ik me steeds vaker op gedachten als ‘dat is nu wel duidelijk’ en ‘wat is dit traag zeg’.

Ik heb overigens een uitstekende Els Dottermans als Karoline gezien. Ook van Oscar Van Rompay als coupeur Schürzinger heb ik genoten. En ik heb natuurlijk veel medelijden gehad met Louis van Beek, die in bizarre uitmonsteringen een groot deel van de ‘abnormaliteiten’ voor zijn rekening neemt.

Ze is terug! Ze speelt het vriendinnetje van de kleine crimineel Merkl Franz (Kristof Van Boven). Haar eerste tekst is meteen ook de eerste lach op de tribune. Want nadat Van Boven opmerkt dat hij haar nek zal breken als ze het in haar hoofd haalt met een ander aan te pappen, knalt ze haar eerste woorden er werkelijk uit: ‘Dóe toch níet zo ónrechtváárdig!’ Ze laat zich duidelijk zien. En horen! Goed nieuws voor mij als voorzitter van de Yonina Spijker fanclub.

In de lelijkheid, Touki Delphine (26/03/2009)

Simber — Sun, 29 Mar 2009 09:56:45 +0000

De Touki’s stuurden brieven naar bevriende kunstenaars met een vraag naar lelijke spullen en andere ideeën voor een lelijke voorstelling. Daar maken ze een voorstelling van die erover gaat dat het in de kunst niet gaat over esthetiek maar over het sublieme. Dat is knap. En dan zijn die acteurs/muzikanten ook nog heel erg goede performers aan het worden, vooral Ward Weemhoff vond ik er nu uitspringen. Alleen te lang, da’s wel weer jammer, maar verder erg aangenaam.

Licht is de machine, Veenfabriek (03/12/2008)

colson — Thu, 04 Dec 2008 20:59:07 +0000

Bijzonder: een locatievoorstelling achter slagbomen, in een hangar op het voormalig vliegkamp Valkenburg.

Wel een beetje à la Hollandia. Maar dan muziektheater op basis van een lichtvoetige versies van de filosofie van Charles Fourier.

Visueel valt er veel te genieten: licht en prachtige beelden, fraaie bewegende soelers en speelsters.

Maar ondanks de levens- en wereldbeschouwingen die ten beste worden gegeven, is de tekst het zwakste deel: fragmentarisch en vaak slecht verstaanbaar.

Niettemin: de moeite alleen al waard vanwege al die betoverende schoonheid.

Raket, Veenfabriek (17/03/2007)

Tue, 20 Mar 2007 12:52:34 +0000

Bizarre maar grappige voorstelling. Lekker pretentieloze stijl van acteren in die gekke kostuums. Behoorlijke dosis absurdisme, zonder dat het geheel flauw wordt. Maar bovenal, wat kunnen die gasten muziek maken! Meteen is het duidelijk dat hier erg vaardige musici aan het werk zijn.

Veenproef Zieke Zielen, Veenfabriek (05/11/2006)

Sun, 05 Nov 2006 23:02:56 +0000

Zieke Zielen, week 1 van de zogenaamde veenproeven-ontwikkelfase, geeft het publiek de keuze om 1 van de drie routes te volgen met een acteur. Een route door het Diaconessenhuis te Leiden waarbij je op de route meegenomen wordt in de belevingswereld van een ‘zieke ziel’. De route met Louis zuignapt je in zijn bizarre wereld van de nanotechnologie. Net op het moment dat je in zijn gedachtewereld kunt meegaan ontmoet je derden met wie je zijn wereld moet delen. Dat is jammer - je wilt bij hem blijven - maar het belooft veel voor de voortstellingen in december.

Wervel, Boukje Schweigman, Veenfabriek (19/11/2005)

Floortje — Fri, 09 Dec 2005 15:37:23 +0000

Over het algemeen ben ik somber gestemd. Dit leven aan het begin van de eenentwintigste eeuw klopt niet helemaal met mijn aard. Er zijn wat dingen die het leven nu de moeite waard maken. Internet, Grand Theft Auto en Boukje Schweigman. Dat hadden ze dus mooi niet in de 18e eeuw of de Sixties. Zeldzaam.

Superville, Veenfabriek (03/11/2005)

evander — Mon, 14 Nov 2005 14:37:09 +0000

Ik had geen idee waar de voorstelling over ging toen ik naar Muziekgebouw aan ‘t IJ fietste. Aan de kassa even een pijnlijke E27,50 gepind voor een kaartje waardoor het nog spannender werd wat er te zien zou zijn. Hoopvol ging ik in de zaal zitten, de voorstelling begon.
Jammer genoeg werd ik de daaropvolgende uur verveeld met kleine aanslagen op m’n gehoor. De spelers/musici maakten abstracte geluiden met veelbetekende serieuze uitdrukkingen op het gezicht. Oninteressant, irritant en vooral veel te prijzig voor en voorstelling van één uur. Ik heb er helemaal niets van begrepen. Nu stoort me niet als dingen mij ontgaan tijdens een voorstelling. En soi, ik had natuurlijk de 5 pagina’s tellende inleiding van het stuk moeten lezen voordat ik ging zitten in de zaal. Maar er werd zelfs geen gevoel overgedragen, geen ruimte om te kunnen associeren.
Losse plaatjes en beelden. Een vleestomaat voor deze voorstelling!

Voet!, Veenfabriek (01/04/2005)

Mon, 04 Apr 2005 08:35:44 +0000

Bijzondere voorstelling met muziek, tekst en beweging. Teksten zijn gebaseerd op de gedichten van (psychsisch-gestoorde) Antoon Pollman, het zijn woorden en zinnen scheppen met een niet-te-volgen-logica een bizarre wereld. Een danser tapt de waanzin. Woord en beweging, verstand en gevoel ontmoeten elkaar.