Moose - Les Ballets C. de la B.

Iets op Bach, Les Ballets C. de la B., Ensemble Explorations (06/09/1999)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:19:30 +0000

Wat een ongestructureerde onzin! Los van het feit dat ik niet snap waarom het in het Theaterfestival staat (de norm schijnt te zijn dat er ten minste één zin in het Nederlands gesproken wordt, en zelfs dat heb ik niet ontdekt) is het artistiekerige nonsens. Het is op elk niveau slecht: als circus, als theater, als varieté, en als dans. Toegegeven, een paar hele mooie dansfragmenten (de geblondeerde zanger met het bebloede hoofd verdient een gewei) maar er zit zoveel onzin tussendoor, dat er geen enkele structuur overblijft. ‘Tout’ Amsterdam gaf een staande ovatie, maar geef mij maar Rosas.

Iets op Bach, Les Ballets C. de la B., Ensemble Explorations (06/09/1999)

Vonneke — Thu, 21 Aug 2008 15:19:30 +0000

Ik sta, ik huil en ik zwijg
neem mijn hoed af, zet één voet een stap naar achter
en prevel een Amen zover als amen bij mij komen kan:
Wauw! Een voorstelling met kloten.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (18/04/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

Een heerlijke voorstelling. Arne Sierens -de auteur- verstaat de kunst om het publiek de werkelijkheid te laten aanvoelen zonder de echte werkelijkheid te tonen. De realistisch aandoende huisjes zijn immers niet de werkelijkheid. Dat beseft ieder kind. Maar de mensen die er wonen zijn wel van vlees en bloed. Ergens zijn zij allemaal ‘gehandicapt’, allemaal ‘indiaan’ zoals de mentaal gehandicapte jongen - meesterlijk gespeeld! - die de hele voorstelling ronddraaft met indianenveren op zijn kop. De voorstelling gaat over ménsen, niet over een stelletje schlemielen. Als toeschouwer voel je je een beetje onwennig omdat je voortdurend lacht. Lachen met mensen in de misère, mag dat wel? Tot dan één van de personages zegt: als jullie hier allemaal zo triestig gaat doen, dan ga ik ook depressief worden, zenne! En dan weet je: lachen kan. Meer nog: lachen moet!
Laat je inpakken door deze voorstelling. Ze toont ons dat je intellectueel discours nodig hebt om maatschappelijke problemen aan te kaarten. De voorstelling reikt ook geen oplossing voor de problemen van de vierde wereld. Die zijn er immers niet pasklaar, maar ze roept ons op om van die mensen te houden! En gun dan die blinde jongen zijn fotootje van het publiek, dat hij maakt als alle lichten zijn gedoofd. Dat kleine flitslampje in die gigantische duisternis, net voor het applaus, was voor mij de kern van de voorstelling: een lichtpuntje in die enorm beerput waarin we leven.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (11/08/2000)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

Aha, het volkstoneel. Een huilend zigeunerkindje dus. Ik vind het foute boel, debielensentiment. En ook vond ik het saai.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (11/08/2000)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

‘Count your blessings’, kent u die voorstelling? Een enorm gedoetje en toch enorm saai.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (22/06/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

Twee echte huizen en een heleboel pittoreske spelers die ons de nostalgie van de armoede tonen door middel van dramatische miniscenes. Precies de goeie plaatjes van fijne, haast benijdenswaardige armoe: jongetje randt vrouw aan, doet het op t juiste moment in de broek, jongen mist ma die in t gekkenhuis zit, meisje mist pa die weg is, scenes uit gummo, wibrakleren, wasserette, noem ‘t maar op en alles even mooi mooi mooi. Ik denk wel eens bij mezelf dat ‘t maar goed is dat de mensen die werkelijk in achterbuurten leven niet naar het theater gaan, want het is ook werkelijk niet voor hen bedoeld.

Vsprs, Les Ballets C. de la B. (09/03/2007)

RiRo — Sun, 11 Mar 2007 17:44:17 +0000

Subliem totaaltheater. Ontroerend, aangrijpend en overweldigend. Inspiratiebronnen (muziek van Monteverdi en filmbeelden van de verwrongen bewegingen van psychiatrische patiënten uit de tijd voordat medicatie daar een eind aan maakte) blijven hoorbaar en zichtbaar in een voorstelling met een adembenemend mooi toneelbeeld en een fenomenale enscenering. Tien dansers en tien muzikanten vormen een vloeiend georkestreerd ensemble, waarin een sopraan zich soepel tussen de dansers beweegt, en waarin dansers elementaire geluiden aan de muziekarrangementen toevoegen. Alles klopt in deze voorstelling, elk detail. Perfectionisme kan intens ervaren wel eens in de weg staan. Maar dat gebeurt hier niet. Integendeel. Hier versterkt het perfecte juist het ervaring van schoonheid en vergroot het de ontroering. Dit is theater waar je gelukkig van wordt.

tempus fugit, Les Ballets C. de la B. (19/10/2004)

Mon, 01 Nov 2004 14:08:11 +0000

Tempus fugit, een voorstelling met beweging, dans, zang en muziek, maakte mij erg gelukkig. Hoewel de voorstelling politiek correct blijft, in plaats van een ongemakkelijk onderwerp dóor te spelen, is het plezier in het maken van deze voorstelling te zien. De energie is ongelofelijk, en het toneelbeeld (op het toneel maar ook in de hoogte) is schitterend.