Pasolini? Juist ja, Pasolini. In vier weken tijd hebben regisseur Marcus Azzini en de acteurs Stefan Rokebrand en Joep van der Geest zich volledig vastgebeten in het leven en de dood van Pasolini. En hoe! De beide acteurs laten door hun weergaloze en uiterst fysieke spel een diepe bewondering zien voor ‘de schorre stem in de woestijn’ die zo gruwelijk aan zijn einde kwam. Het is een vorm van theater die je keihard van je stoel schopt, je laat rondtollen en vervolgens met een harde smak doet neerkomen op een aftands strand nabij Rome waar Pasolini vermoord gevonden werd. De passie en de liefde voor theater is de aorta voor deze voorstelling. Helaas zullen dit soort producties nooit de erkenning krijgen die ze verdienen. Men gaat liever en masse naar de vrije produkties waar de commercialiteit zich nu ook gevestigd lijkt te hebben.
Na anderhalf uur verlaat ik gedesillusioneerd de zwarte doos van het Gasthuis in Amsterdam. Ergens in de verte hoor ik een auto remmen en langzaam trekt de geur van brandend rubber en een ontzield lichaam vluchtig aan mij voorbij.

Leuke frisse voorstelling in de huiskamer van Elsje de Wijn. Het door Havel geschreven stuk roept in de huidige bewerking de beklemming op die het in de jaren 70 moet hebben gehad voor de onderdrukten tijdens het communistisch regime. Het communisme is veranderd voor het kapitalisme maar het blijkt verdacht veel op elkaar te lijken qua opgelegdheid. Les extremes se touches. Goed spel van de drie acteurs Elsje de Wijn, Rudolf Lucieer en Sieger Sloot. Kijken dus tot en met 20 juni.

Er valt weinig negatiefs te melden over deze voorstelling. Of het moet zijn dat de acteurs en actrices zich niet van hun beste kant hebben laten zien. Ik meen echter dat dit ook met het stuk zelf te maken heeft. Je kan je dus afvragen of de keuze voor de klassieker van Tsjechow de juiste was.
Qua acteren pur sang sprong Sylvia Poorta eruit als een wanstaltelijke Arkadina. Mike Reus was bij tijd en wijlen erg geestig en Theu Boermans overtuigt, ondanks zijn vlakke spel, als de bewierookte schrijver. De vorm waarin het stuk gegoten is, is origineel. Niet eerder heb ik theatertechnici, met shaggie in de mond, zo’n prominente rol zien spelen. Ze zullen het ontkennen maar ik denk dat ze best blij zijn ook een keer in de schijnwerpers te staan.
Nog te zien op het theaterfestival en een week in de Stadsschouwburg van Amsterdam. Toch maar naar toe gaan…

Waardeloze voorstelling.

Leuke frisse en experimentele voorstelling. Originele vondsten met betrekking tot de combinatie van verhalen vertellen en toneelspelen. Mooi toneelbeeld ook. De tomaat is voor de wat trage start in het begin van het stuk plus voor het feit dat het stuk in de eerste helft te veel leunt op de muzikale ondersteuning.
De muziek is overigens prachtig en reikt soms naar de mistige toppen van de schoonheid.
Een extra gewei voor Erik Whien die zich, na afgestudeerd te zijn als docent/regisseur in Maastricht, ontpopt als een all round theaterman met buitengewone talenten voor het acteren an sich en het opzoeken en overbrengen van subtiele dan wel droge dan wel vette humor.

Wat een verademing om eens anderhalf uur naar toneel te kijken met fantastische acteurs. Kees Hulst en Olga Zuiderhoek zijn briljant en ook de tekst van Kees van Kooten is hillarisch. Puur pretentieloos toneel. Puur genieten dus.

Bijzonder knappe voorstelling waarin Jeroen Willems zijn acteertalent tot op de bodem kan uithollen. Hij speelt de vijf personages weergaloos en het verschil in de karakters zit meer in de nuance dan in grappige stemmetjes of gekke hoedjes. De teksten van Passolini en een topman van Shell zijn confronterend. Daar ligt ook de reden van mijn blik tomaat. De teksten hebben een duidelijk linkse en anti-kapitalistische inhoud. Ik vermoed dat het merendeel van het publiek, waaroner ikzelf, de context van de teksten deel. In die zin neigt het naar preken voor eigen parochie en heeft het mij niet bijzonder aan het denken gezet of geconfronteerd.

De geluiden die mij ten gehore kwamen over deze voorstelling waren positief en louterend. De voorstelling is ook leuk, wordt snel en goed gespeeld en bij vlagen bijzonder origineel. Een extra gewei voor het spel van Rene Van ‘t Hof en een tomaat voor de moraliserende toon van Beppie Melissen in een van de laatste monologen.