Inderdaad een niet bepaald wereldschokkend plot, wel een vlotte, moderne vertaling, een verrassend decor en buitengewone acteerprestaties. Vooral Stefan de Walle is goed gecast als zowel slangemens als doorzaagbaar weesmeisje. Aantrekkelijke en toegankelijke voorstelling die je met een goed gevoel naar huis stuurt. En Guido de Moor zag dat het goed was.

Ik heb genoten van deze voorstelling, die nu na 2 trry-outs en een premiere al een stevige indruk maakt. Het verhaal en de regie inspireren de acteurs tot prima prestaties. Elsie de Brauw is een overtuigende rots in de branding, verleidelijk, rationeel en een rustpunt voor het publiek. Aus Greidanus is een lieve, naieve slungel. Pierre Bokma is de vleesgeworden midlifecrisis en overtuigt als een steeds verder doordraaiende Wodan, wanhopig op zoek naar zijn climax. Frieda Pittoors verdient in haar eentje twee geweien voor de liefste en meest ontroerende heilsoldate van de lage landen. Mooie voorstelling, waar je als publiek wel bereid moet zijn te werken, maar dan ook ruim aan je trekken komt.

Mooie voorstelling, met 4 eersteklas acteurs en een boeiende tekst. Het decor is functioneel en in mijn ogen niet echt mooi. De functie ervan is echter duidelijk en ondersteunt het verhaal. Dat verhaal lijkt in eerste instantie verraderlijk simpel, maar krijgt meer en meer lagen en vraagt veel van het publiek. Wie echter zijn best doet, wordt getracteerd op prikkelende teksten en ontdekt steeds meer lagen.Ben benieuwd hoe het stuk er uitziet na een paar voorstellingen.

Van een klucht verwacht je verwarring, chaos, en ongecompliceerde humor. Bij deze voorstelling was er inderdaad verwarring, maar de chaos en humor waren voor mij ondervertegenwoordigd. Teveel dialoog en een moeizaam begin deden afbreuk aan een op zich leuk verhaal. Na de pauze zat er meer vaart in het stuk en werd er scherper gespeeld. Er werd goed geacteerd door alle vier acteurs en de belichting was a la Rapaport, altijd goed dus. Het decor was nodeloos ingewikkeld. Niet een voorstelling die blijft hangen.

Puik acteerwerk, met als uitschieters de heren de Walle en Rietman.Fascinerend decor en goede muziek. Opgeteld zijn dat 3 geweien. De twee tomaten ken ik toe voor de twee halve uren die de voorstelling te lang was. Met alle respect voor de mooie teksten van de oude meester, het is gewoon te veel. Het intense laatste bedrijf heeft ernstig te lijden onder de vermoeidheid van de kijkers. De zaal wordt onrustig, knieen verstijven en dan worden zelfs prachtig gespeelde mono- en dialogen gewoonweg te lang. Gelukkig was de dronken graaf er steeds net op tijd bij om de zaal bij de les te houden.

Deze voorstelling is een perfecte mix van sterke teksten, lekkere muziek en eersteklas acteerwerk. Bokma heeft het spleplezier teruggevonden, wat ik in zijn laatste TGA voorstellingen meende te missen. Hij is superscherp en weet deze schijnbare komedie een vileine ondertoon te geven. Zijn collega’s houden zich meer dan staande en het samenspel is groots. volgend seizoen in de grote zalen te zien. Gaat allen en kijkt uw ogen uit!

Op de koffie bij Marcel en Maria. Al keuvelend worden jeugdervaringen gedeeld en maken we kennis met de moeders van deze twee brabanders en hun eigenaardigheden. Herkenbaar, zeker in Breda, de thuishaven van Maria, huiselijk, warm en informeel. Het hondje kende zijn tekst en ging op het juiste moment een stukje wandelen of om aandacht bedelen. Een genoeglijke avond, ik was er samen met smam en we hebben genoten.

Ik heb ruim een maand gewacht met schrijven van deze recensie, ik wist het gewoon niet: alles aan deze voorstelling was aardig, maar niet bijzonder. Een voorspelbaar, achterhaald verhaal, met een enthousiaste jonge cast, die helaas totaal voorbij werd gespeeld door de oude rotten die ter ondersteuning aanwezig waren. Kostuums die veel weghadden van goedbedoelde schooltoneel samenraapsels en te lange stukken saai geregiseerde tekst. Gelukkig was er af en toe ruimte voor een “actiescene” om het publiek weer bij de les te halen. Renee Fokker, Theo Pont en Marieke Heebink delen een gewei. That’s it.

Twee heren, gezellig keuvelend over hun passie: cabaret, gelardeerd met fragmenten op groot scherm. Dat en niets meer of minder behelst deze voorstelling. Een ouderwets gezellig avondje waarin het merendeels wat oudere publiek getracteerd wordt op een bonte verzameling cabaretfragmenten, waarin zowel ruimte is voor de hilarische taferelen met Bert Visser, als voor de gevoelige snaar van Toon Hermans. De twee gastheren weten een intieme, persoonlijke sfeer neer te zetten en hadden zeker een vollere zaal verdiend. Hoogstaand theater: nee, wel een leuke, wat nostaligische avond. Bonus: het boek Bij het kampvuur van Jacques Klöters als cadeautje.

Aangespoord door alle positieve verhalen deze zaterdag naar vrijdag getogen. Genoten van ruim twee en half uur acteurstoneel. Mooie prestaties van alle 4 acteurs, met Bert Luppes als geinspireerde voorganger. Spannende stiltes versterken de goed gebrachte teksten. Het decor vol symboliek voor wie die wil zien ondersteunt het verhaal. Licht en geluid en special effects houden de toeschouwer bij de les. Leuk gebaar: als bonus de volledige speeltekst in een promotiekrantje. Het ene tomaatje is voor de toch wel lange zit, zonder pauze.