Leuke scenes, eerste keer dat ik mime zie bij Orkater. Beetje aaneenschakeling van losse ideetjes: voor 20 minuten is het prima, maar het moet niet veel langer duren.

Mooie plaatjes in deze objecttheatervoorstelling. Af en toe zit er weinig diepte in (verbindende verhaal beetje met de haren erbij gesleept) maar er worden erg mooie dingen gedaan. Combi met videoprojectieintermezzo’s t.b.v. changementen is ook goed. Sommige scenes zijn alleen nogal overbodig: teruggesneden naar 3 kwartier zou het veel sterker zijn.

Hoe ver kan je gaan met het opkloppen van een gebrek aan ideëen? Dit is nix meer dan een aangeklede playbackshow, van slechte publieksfavorieten met een erbarmelijke geluidskwaliteit. En dan nog traag ook…

Eerste bezoekje aan N. et les Z., het moest er toch eens van komen. Als show zit het geweldig in elkaar, met mooie en inventieve kostuums en decors. Maar inhoudelijk (met name op het muzikale vlak) had ik wel wat meer verwacht van deze groep. Ach, het gaat er toch in als koek bij het publiek…

Prachtige abstracte mimevoorstelling, zuiver gericht op beweging zonder verhaal. Bovendien erg komisch. Eindelijk weer eens een Paradevoorstelling die het zuiver lollige overstijgt, en op eigen benen overeind kan blijven.

Vergeleken met de workshoppresentatie Back to the Future is dit een grote tegenvaller. Meer structuur zorgt zeker niet voor een betere voorstelling. Het individuele talent van de kids is er nog steeds (vandaar het gewei), maar wordt gesmoord in overmatig Disney-moralisme. Tja, het zijn Amerikanen…

Presentatie van workshoips die door respectievelijk OT-er Ton Lutgerink en amerikaanse regisseur Freddie Hendricks zijn gegeven i.h.k.v. het Transatlantaproject van Rotterdam 2001. Voor de pauze OT en FHYEA: interessant, mooie dingen te zien, maar vooral erg grote verschillen tussen de kids uit Atlanta en die van OT. Wanneer na de pauze YEA en Rotterdams Lef worden gecombineerd, bruist het 4 keer zo hard: de Nederlanders en Amerikanen zijn aan elkaar gewaagd, en dagen elkaar uit. Energie spat er van af, zang, dans, alles wordt uit de kast getrokken, en overtuigt me totaal.
De Bomb!

Tja… Weinig bijzonder, deze ‘Hamlet’. Veel te traag, een aantal mooie vondsten. En ik maar denken dat er alleen bijzondere producties uit het buitenland hierheen worden gehaald door HF… niet dus. Nederland produceert zelf betere Hamlets (zoals die van ‘t Barre Land).

Geen vooroorlogse jazz in deze opera, maar wel een treffende vorm om het aangrijpende verhaal van J&J te vertellen; een orkest wat steeds kleiner wordt. Prachtig hoe muziek, beeld en verhaal elkaar hier ondersteunen. Toneelbeeld is simpel gehouden, maar zeer doeltreffend. Jammer blijft dat ook Nederlandse opera-tekst eigenlijk boventiteling nodig heeft, want ik verstond driekwart niet.

Theu regisseert Lulu vanuit een uitsluitend mannelijk perspectief, maar maakt er wel een goed geheel van. Prachtig decor, sterk spel van Halina Reijn, en mooi Jan Decleir weer eens op het podium te zien. Tegen het einde zakt de spanning behoorlijk in, maar dat is mede de schuld van Wedekind.