Na ‘De Hel’ en ‘de Hemel’ is dit de derde monoloog van Helmert Woudenberg die ik zag. Ook dit keer is het een voltreffer. Een indrukwekkend gespeeld levensverhaal van de “joodse sekteleider Jezus”. Prachtige tekst, en heel sterk spel. Woudenberg weet met minimale middelen maximaal te boeien.

In deze voorstelling wisselt Marc-Marie Huijbregts een autobiografisch aandoend sprookje af met alledaagse anekdotes en invallen. Als charmante en gezellige ras-verteller gaat het improviseren hem heel goed af. Het contact met het publiek zorgt voor veel hilarische momenten. Met de nodige zelfspot kijkt hij onder meer terug op zijn tv-carière. “M-M Huijbregts” belooft een leuke voorstelling met veel vaart te worden die geen moment verveelt. Eén tomaat voor zijn soms gemakzuchtig ogende maniertjes om nóg leuker te doen dan dat ie nodig heeft.

Kees Torn is altijd een feest. Hij is een charmant verteller en perfectionistisch liedjeschrijver. Het publiek mag meekijken in zijn eigenzinnige wereld. Het resultaat is een aandoenlijke en humoristische voorstelling. Vol mooie en originele observaties en dat nog fraai verwoord ook!Ondanks dat het de allereerste try-out betrof was het al erg áf. En zelfs als het ergens even hapert tussen Kees, tekst en piano, dan is dat geen probleem.

Mime saai? I don’t think so!
Boogaert en vd Schoot spelen een geweldig synchroonzwemduo. Ze proberen elkaar telkens uit maar kunnen het niet alleen. Ze kunnen veel met weinig middelen, en maken goed gebruik van het fraaie zwembaddecor met kleedhokjes. Heel knap gespeeld, niet onvergetelijk maar wel erg onderhoudend.

Kommil Foo gaat verder waar ze na de vorig twee voorstellingen waren gebleven. De eerste try out, dus de samenhang is nog ver te zoeken. Door de hoge verwachtingen vooraf is een licht gevoel van teleurstelling dan niet te onderdrukken. Toch blijven er nog genoeg grappige en ontroerende momenten over. Het is altijd een feest om te zien hoeveel plezier de broertjes Walschaerts in het spelen hebben. Ik ga er zonder meer van uit dat vóór de premiere in maart alles op zijn plek is gevallen.

Erg mooi allemaal. Die Büchner kon het fraai verwoorden allemaal. En nog steeds een verrassend actueel thema. Zonder dat het saai of langdradig wordt. Met genoeg humor en mooie vondsten in het decor en kostuums. Vooral Herman Gilis als Valerio is geweldig. 1 tomaat voor de naar mijn gevoel wel erg emotieloze gespeelde Leonce

Wat een heerlijke voorstelling!
Mooi toneelbeeld en tof licht. Gelukkig stonden alle muziekinstrumenten er niet alleen omdat dat er zo interessant uitziet. Het klonk ook geweldig. Van Beppe Costa als Lodewijk Napoleon wordt je spontaan bijna monarchist. Als je dit niet raakt hoef je nooit meer in een theater te komen, en ben je reddeloos verloren.

Boddé gaat verder waar hij met zijn vorige programma was gebleven. Met dingen die hij goed kan: grappige muzikale vondsten en geinige typetjes. Niet alles was even geslaagd. Toch een leuke avond

Wow, zij kan erg veel: heel mooi zingen, overtuigend vertellen en is ze nog grappig ook. Hopelijk blijft dat zo als ze het vaker over iets anders gaat hebben dan haar (opvallende) Russisch-Kameroenese afkomst. Omdat ze dat wel héél erg vaak blijft herhalen, toch 1 tomaat(je). Haar muzikanten komen een nogal timide over, niet gek als je naast zo’n vrouw staat.

Weer een fraaie voorstelling van het Muz-theater. Relatiedrama tussen moeder en dochter rond een wegrestaurant voor truckers, dat beter tijden gekend heeft. Kiest de dochter voor trucker Remco of bezwijkt ze voor de dwang van haar moeder die niet wil dat ze uit de vertrouwde omgeving vertrekt? Eeuwenoud thema, maar erg mooi uitgewerkt en gespeeld. Karina Smulders speelt zeer fraai de charmant-onnozele dochter. Mooi decor: rode balletvloer met een laag donkergrijze rubberkorrels, voor het asfalt-effect. Nog tot maart te zien!
1 blik tomaten voor de kletsende en etende pubers die maar niet lijken te begrijpen dat het theater geen bioscoop is