Goed idee, drie korte voorstellingen achter elkaar, precisiebombardement-theater. Twee vond ik leuk en eentje niet (hence de tomaat/gewei-verhouding). Dit moet vaker gebeuren, zodat je niet alsmaar op de zomer hoeft te wachten voor het festivalgevoel. Daarom nog een gewei.

Waarom deze opera? Waarom? Engelse boeren en de liefde. Hele stomme combinatie, meneer Purcell. Hoewel de Belangrijkste Brit van het Millenium er wel wat van bakken kon. Maar die maakte dan geen jeugtheater. Ik zit er erg mee in me maag, maar ik vind het echt niks. Gelukkig maar dat er alleen maar hele keurige grachtengordel-kinderen in de zaal zaten want wat voor soort acht-jarigen kunnen anders 3 uur lang naar Engelse boeren luisteren zonder dat het de Backstreet Boys zijn? Gewei voor de zangers, die het ook niet makkelijk hadden.

Discordia slaat terug met haar beste wapen, toneel. ‘De Kersentuin’ spelen is natuurlijk erg zelfbewust en aan een vergelijking met het hier en nu valt niet te ontkomen. Alles klopt perfect, tot op de treinen die in de verte voorbij rijden. Wat dan weer echt knap is, is dat het geen sentimentele zielige toestand werd, maar een van de helderste Kersentuinen die ik ooit heb gezien.

Kraakheldere dramaturgie trekt totaal niet de aandacht zodat je in alle aandacht uit kan gaan naar geweldige muziek Janácek. Chilcott rules en Hellekant is zeer sympathiek. Toch een tomaat voor het Muziektheater dat z’n machinerieën eens moet smeren.

Dat het publiek mag mee beslissen over de afloop van de plot is behoorlijk post-modern. Gelukkig was er geen greintje avant-garde te bespeuren in deze kerstvoorstelling. Het was gewoon hartstikke leuk. Hoera voor de kleine musical!

Ja wat zal ik zeggen. De “hottest tickets in town”, maar ik ben de voorstelling alweer een beetje vergeten. Iets met Phillip Glass muziek en met 3D projectietjes en een heleboel mensen in de zaal die dachten dat het belangrijk was. Nou jongens, ik hoef geen opera van de 21e eeuw. Voor opera ga ik liever naar ‘Carmen’ en voor de 3D film graag naar ‘Last Nightmare on Elm Street’. Vast minder zen maar wel lekker.

Geen groot theater maar héél gezellig. Gewei voor Christine van Stralen die zich heftig laat gaan, zodat Def P. enorm cool kroegwijsheden kan verkondigen. Ook een gewei voor het zeer gemengde publiek, damestasjes en petjes fifty-fifty.

Interessant om dit stuk eens niet als man/vrouw probleem te zien, maar als migrantenprobleem. Projecties doen het voor mij nooit, maar jaren ‘30 porno voor hedendaagse pubers geeft een gezellig sfeertje. Niet briljant, maar waar het aan ligt, ik weet het niet. Acteurs zijn, als altijd, goed.

‘A Chorus Line’ voor dure mensen en dus is opera het onderwerp, in plaats van musical. Dat werkt net zo en dat is zeker de verdienste van Sigrid Koetse. Die heeft heel goed gekeken naar alle plaatjes van Callas en de kenner pikt de videofragmenten er zo uit. Helaas heb ik de indruk dat met de derde reprise van dit stuk de slop er in beetje in zit en is La Divina niet meer zo scherp. En Callas zelf blijft natuurlijk beter.

Voor deze reprise-tournee is de voorstelling aangevuld met de epiloog ‘Jezus’, maar ik las dat pas achteraf, ik vond het een mooie ronde voorstelling. Tijdens de voorstelling vloog de hele kinderbijbel aan me voorbij, maar nu zag ik alles vauit het perspectief van een gewoon gezin, waar de Vinex-wijken mee vol zitten. De slotmonoloog is prachtig, mooie stichtelijke woorden om de Kerst mee in te gaan. En dan ook nog The Beatles draaien, daar word ik helemaal sjuppig van.