Het begin is prachtig: op een witte vloer onder een oerwoud van microfoons komen zes dansers met vertraagde bewegingen op. Als het bandapplaus en -gejuich aanzwelt is het een boysband die het publiek groet en zichtbaar geniet van de uitzinnige toeschouwers. Stampend ritmische muziek begeleidt de steeds agressievere dans. Gebaren, bewegingen, die zich blijven herhalen, worden heftiger.

Als er dan een verstild deel komt is mijn belangstelling snel verdwenen. De onmogelijkheid tot communiceren… het zal wel. De heel vaak herhaalde gebarentaal…tja. Het geschreeuw in microfoons….ach. Knap gedaan allemaal, maar niet meer heel interessant.