Basstem

Gesproken woord en muziek ontmoeten elkaar in de voorstelling ‘Shtick’. Het podium is bij aanvang nagenoeg leeg en gedurende de voorstellingen zijn een cirkel van vogelzand met daarin een microfoon, een jonge man en naast die jongen en de cirkel een batterij aan instrumenten en een muzikant het enige dat het podium vult.

Deze jonge man is Rory de Groot, een jonge acteur die vooral opvalt door zijn prachtige, hypnotiserende basstem, door zijn grappige fysiek en zijn onuitputtelijke onuitputtelijkheid. Rory vertelt samen met de muzikant Robert van der Tol het verhaal van zijn leven in de vorm van een reis, door anekdotische verhalen af te wisselen met muzikale vormen van uitdrukken. Ik noem deze muzikale vormen van uitdrukken heel bewust geen liedjes of nummers, omdat deze manier van uitdrukken wel degelijk muzikaal is, maar erg aan schuurt tegen het gesproken woord. Het geheel is persoonlijk en rauw, vooral ook gevormd door de ongepolijste muzikaliteit van Van der Tol. Een nadeel is wel dat, hoe duidelijk verstaanbaar de Groot met zijn prachtige stem ook is in de gesproken stukken, verdwijnt hij soms in de overweldiging van de instrumenten.

‘Shtick’ spreekt niet direct aan door een nadrukkelijke noodzakelijkheid, maar is niet te min een enorm amusante voorstelling waarbij het toch erg triest is dat ik deze voorstelling maar met twaalf andere toeschouwers bezocht.