Cardenio is kwijt maar dat is niet erg. Shakespeare’s toneelstuk Cardenio is zo ongeveer alleen als vermelding op een factuur bewaard gebleven, behoorlijk kwijt dus verder, zo leren we, maar de bron voor diens inspiratie, het origineel voor diens bewerking, is alweer ruim 400 jaar springlevend, als bijfiguur in Don Quichot. Daaruit wordt ons voorgelezen totdat er speelbare passages opduiken. We moeten die arme zoekgeraakte jongen toch tenminste een beetje leren kennen (hij heeft wel wat weg van Arend Brandligt). Opdat-ie onder onze ogen, in vijf tweewekelijkse voorstellingen, tot toneelstuk opgroeit.

Onder het genot van een hapje en een drankje en onder leiding van Greg Nottrot ondergaan we een verkenning naar begin zestiende eeuw. Een zoektocht ook naar vergetelheid. Wat niet hoeft want Cardenio bestaat gewoon, lees maar na, vanaf pagina 179. Of nee, we moeten hem zelf vinden want hij is ook een beetje van ons. Misschien zit-ie onder de zestig vierkante meter tafel waar wij omheen zitten en waar zij op spelen. Ik denk van niet.

Cardenio bestaat niet maar dat is niet erg want het Nut helpt ons om ‘m te vinden. En wij mogen hen een handje helpen. We zijn er immers toch.

Het boek Don Quichot begint met wat sonnetten en ander voorbereidend spul, wat veel genoegen verschaft en de toon zet voor de geestigheid en ironie waarmee het verhaal van de vernuftige edelman wordt verteld, maar het verhaal zelf begint later. En ook dan wordt er nog lekker mee gespeeld door de verteller. Laten we zeggen dat de voorstellingsreeks ook zo begint. Een beetje zoekerig nog.

Gelukkig is het het NUT wel toevertrouwd om een toneelstuk enigszins ondergeschikt te maken aan de voorstelling, zonder dat dat erg is. Ik ben benieuwd of zoiets ook lukt met een stuk dat niet bestaat.