Per aftandse bus worden we vervoerd van de schouwburg die verbouwd wordt naar een sloopflat in een achterstandswijk. Daar gaan we op een overdekte tribune zitten, met een deken over ons heen tegen de kou. De spelers wandelen de sloopflat in ten teken dat de voorstelling gaat beginnen.
Overduidelijk theater. Geen kwestie van aapjes kijken, behalve wanneer een buurvrouw die nog niet wegverhuisd is even op haar balkonnetje komt staan.
Gelukkig, toch nog wat ongemakkelijkheid.
De plaatjes zijn erg mooi, met het wisselend kunstlicht uit de kamers tegen de donkere achtergrond van buurt en avond. De scènes zijn ook boeiend, sommige althans, maar veel verhaal of samenhang valt er niet te ontdekken. Ook niet echt toen ik achteraf de folder las. Misschien zit er teveel van onze aandacht bij de omstandigheden ter plekke, en komen we niet toe aan de verbeelding van de effecten van de crisis, laat staan aan de vraag of de crisis wel echt bestaat. De sloopflat, die bestaat. Nog even. En daar is best wat moois te zien.