Na de oerversie die Bausch in 1978 maakte voor professionele dansers en de versie voor 65-plussers, nu dan nogmaals Kontakthof, maar dan voor jongeren. Heel logisch eigenlijk, want het om elkaar heen draaien, aantrekken en afstoten speelt juist op die leeftijd vaak een overheersende rol.

Maar waarom begrijp ik niet waarom iedereen zo jubelt over deze productie? “De jongeren laten heel veel van zichzelf zien”. Nou, ik zie dat niet. Ja, een handvol van de zesentwintig wel, maar bij het afbuigen zie ik gezichten die me eerder niet of nauwelijks zijn opgevallen. En het was toch een lange - te lange - voorstelling. Ik zie ze alleen maar keurig dingen doen die ze ingestudeerd hebben, die eigenheid vind ik vaak ver te zoeken.

Dat geldt dus niet voor die handvol en al helemaal niet voor een zeer dun, maar zeer opvallend meisje: Joy Wonnenberg. Haar bewegen en acteren is zonder enig compromis. Als zij op de vloer staat vult haar fragiele lijfje de hele Rabozaal. Er zijn momenten dat de hele groep energiek danst, maar ik zie er niks van, ik zie alleen maar Joy. Eindapplaus: het publiek juicht en jubelt. Ik begrijp het niet. Of zouden ze dat alleen doen voor Joy?