Toen ik in het programma over de “gewaagde optredens” van de choreografe las: “ooit liet zij in een perfecte plié haar plas in een metalen emmer klateren” had ik al iets van “hm, als dat maar geen lollige bonte avond wordt.”

Nou , het werd ook niet lollig. Het was een lange zit met nogal wat flauwe, puberale humor, dus jammer genoeg niet zo “grappig, buitensporig en grof” als de vooraankondiging beweerde. Het meest storende was nog wel het constante gebruik van maskers. Alsof je naar een grote poppenkast zit te kijken. Omdat ik op het podium zat was het soms net of ik een slechte illusionist op de handen keek: er werd nogal wat effectbejag toegepast. Toch een gewei: de mooie dramatische muziek van Louis Dufort verdient een interessantere choreografie.