Wat we lezen is dat de choreograaf zich heeft laten inspireren door drie goden uit de Noorse mythologie.

Wat we zien is een danser die goed kan grommen en grauwen en wiens hoofd regelmatig gedurende langere tijd achterover hangt. Omdat daarbij zijn mond wijd opengespert is kunnen we zijn keelgat uitputtend bestuderen. Dan is er een danseres die ook een aardig potje meegromt en nog een danseres die voornamelijk mooi loopt te zijn en die door de beide anderen aan het eind van de voorstelling met stokken over de vloer wordt gemanipuleerd.

Maar hoe zit dat nu toch met die Noorse goden? We hebben er kennelijk weer geen snars van begrepen.