Wat een prachtige voorstelling! Een schitterend geheel deze voorstelling, een regie van Alize Zandwijk. Na het zien van Branden zwijg ik, net als Nawal Marwan jarenlang deed, enkele minuten, omdat woorden letterlijk te kort schieten en de door de voorstelling opgeroepen emoties nog door mijn lijf sluimeren. Ik durf het toch aan hier te proberen mijn vele geweien te verantwoorden, maar ik waarschuw: (haast) niets dan lof! Het spel van toneelacademie studente Nastaran Razawi Khorsani overtuigde mij helaas niet, maar dit vergeet ik doordat er zo veel goeds in deze mooie voorstelling zit. Allereerst vertelt Branden een indrukwekkend verhaal, verrassend, actueel en met een universele boodschap die misschien moralistisch is, maar de waarheid vertelt en de toeschouwer niet opgedrongen wordt. Ik verheug me zodoende al op nieuwe teksten van Wajdi Mouawad. Mijn verwachtingen vooraf aan deze voorstelling zijn hoog en terwijl ik na het zien van de eerste scènes vrees dat ze niet waar gemaakt zullen worden, leert het vervolg van de voorstelling mij dat ik nog meer had mogen verwachten… Aangrijpende, indringende tekst die ondersteund wordt door erg mooie schaduw beelden. Betrokken en steeds alerte acteurs die (bijna) allen goed acteerwerk laten zien en bovenal echt samen spelen. Soms moet ik even wennen aan de acteerstijl, maar dankzij een goed gedoseerde opbouw ontstaan er heel veel kippenvel-momentjes en groeien de personages voor je ogen uit tot ´echte´ mensen. Fania Sorel steelt, op haar bescheiden manier, absoluut de show. Wat een geweldige actrice! In haar rol als Nawal laat ze een Stanislavskiaanse kwaliteit zien, gaat ze heel diep en toont ingeleefd spel met oprechte emoties. Zittend ver van het podium wist ze me te raken en verloor ik even alles om me heen om helemaal op te gaan in Branden. Mijn nieuwe ´mooiste voorstelling´. Het vuurtje van binnen na Branden is voor nu gedoofd, maar zal zeker af en toe even aanwakkeren.