Hier met een gemengd gevoel naartoe vertrokken. Ik ben sowieso al niet echt een operaliefhebber, maar wel een toneelliefhebber. Daarenboven had ik gelezen en gehoord dat dit “Aïda” was, ontdaan van alle franjes, van alle ballast. Dat enkel nog de muziek overbleef. Gelukkig bleek het toch meer te zijn dan dat. Het begon goed. De acteurs kwamen in iedere ingang van de zaal staan en begonnen te “papa”-en. Daarna kwamen ze de scène opgestapt, gekleed in kleren die ze zo van de zolder van het NTGent gepakt hadden. En dit was een leuk effect. Ook het eerste ge”papa” was heel plezant. Heel indrukwekkend dan hoe alle medewerkers het podium op kwamen en allemaal samen begonnen te “papa”-en. Hier en daar ook wat leuke vondsten (de discussie tussen Dottermans en Miller in het begin, de onderbroekenlol van Opbrouck, het opbrengen van de olifant, de fanfare “De Leiezonen” van Desselgem, …), maar na een uur heb je het wel gehad.

Na een uur steekt een acteur een speech af over het “Suez”-kanaal, gevolgd door nog wat ge”papa” en wat muziek (schitterend gebracht trouwens, die muziek), maar onvoldoende om te blijven boeien. Chapeau voor Opbrouck omdat hij op die manier iedereen betrekt in zijn gekte, schitterende muzikanten ook, maar geef mij toch maar een echt toneelstuk. Dit was net iets teveel muziek en te weinig theater om mij 1 uur en 3 kwartier lang te blijven boeien.