oude meuk
Dossier verkiezingen
Cees van Leeuwen
(LPF, geboren 29 april 1951, Den Haag)
Mr. drs. C.H.J (Cornelis Hubertus Johannes) van Leeuwen is onze nieuwe staatssecretaris van Cultuur en Media. Maar wie is deze man? Niemand in de omgeving van Moose heeft ooit van hem gehoord.
Het voorland van Van Leeuwen is popmuziek. Vanaf 1972 was hij basgitarist bij de symfonische rockgroep Kayak. Tijdens dit muzikale avontuur studeerde hij Culturele Antropologie aan de Universiteit van Amsterdam en in 1975 besluit hij dat de wetenschappelijke arbeid vóór gaat en stapt uit de band. Hij studeert verder in Leiden (doctoraal rechten) en in 1982 wordt hij beëdigd als advocaat.
In zijn advocatenpraktijk sijpelen muzikale aspecten nog door. Hij behartigt de belangen van popzangeres Anouk en andere artiesten en is lid van de geschillencommissie van auteursrechtenorganisatie SENA.
Van Leeuwen blijkt als advocaat meer geïnteresseerd in minnelijke schikkingen dan in het voeren van procedures; hij is een zogenaamde 'mediator'. Dat talent voor bemiddelen kwam al naar voren in zijn Kayak-tijd. "Hij kon goed scheidsrechter spelen als er weer eens meningsverschillen waren", zegt Kayak-zanger Max Werner. Hetzelfde probeert hij nu bij zijn partij: hij is vice-voorzitter in het interim-bestuur van de Lijst Pim Fortuyn en probeert daar de boel een beetje bij elkaar te houden.
Kortom, hij houdt wel van problemen en uitdagingen. Dat zal wel een van de redenen zijn voor het langdurige conflict dat hij heeft met het ministerie van Verkeer en Waterstaat: Van Leeuwen woont in een boerderij in Hoogmade (bij Leiden) die op het voorgenomen tracé van de HSL staat en moet worden gesloopt. De ruzie gaat over de schadeloosstelling voor de onteigening. Dat is een probleem, want een staatssecretaris die ruziet met de staat: dat staat niet netjes.
Voor alle duidelijkheid: er zijn meer Cees van Leeuwens in de muziekwereld. Zo is er een Cees van Leeuwen die samen met Willem van Kooten manager was van eerste-Nederlandse-nummer-één-hit-in-Amerika Shocking Blue. Daarnaast is er een Cees van Leeuwen die al 17 jaar in Utrecht de Bluesroute organiseert. En laten we Cees van Leeuwen niet vergeten, die samen met Barry Hay in Den Haag probeert een Nederlandse rock-chick band van de grond te krijgen. (N.B. het is mogelijk dat deze drie Cezen er eigenlijk één of twee zijn; geen van drieën is echter de nieuwe staatssecretaris.)
Over Van Leeuwen's ideeën over kunst en cultuur is niets bekend. Bekenden kenschetsen hem als een intelligente man met een brede culturele belangstelling. Een tijd lang was hij voorzitter van het Frans Liszt Piano Concours in Utrecht. Quinten Peelen, directeur van dat festival, noemt hem "een prettig mens. Geen harde boeman. Wel markant en veelzijdig. Hij houdt ervan om aan het werk te worden gezet."
Dat is geen overbodige eigenschap. Van Leeuwen zal de komen vier jaar zijn handen vooral vol hebben aan de omroep. Woordvoerders van de LPF hebben al eerder laten weten niet zoveel op te hebben met het Hilversumse journaille en dus lijkt de nieuwe regering op ramkoers te liggen met de publieke omroepen, die sowieso al 30 miljoen euro moeten bezuinigen. In 2004 komt daar nog eens bij dat de politiek het omroepstelsel gaat evalueren en dat de radiofrequenties voor commerciële zenders moeten worden geveild of verdeeld.
Is er nog tijd voor cultuurbeleid? De belangrijkste dossiers die Rick van der Ploeg heeft achtergelaten zijn de arbeidsvoorwaarden (werknemers in de kunstensector verdienen te weinig; daar zal Van Leeuwen als entertainmentrechtsdeskundige ongetwijfeld mee te maken gehad hebben), de wijziging van de cultuurnotasystematiek en de verhoging van het cultuurbudget tot één procent van de Rijksbegroting. Dat laatste (en waarschijnlijk ook dat eerste) lijkt onwaarschijnlijk nu de economische barometer op bezuinigen staat.
Vindt er een grote cultuuromslag plaats met het aantreden van deze staatssecretaris? Waarschijnlijk niet. Het lijkt een aardige meneer, die van wielrennen en goede wijn houdt. Een jurist die in de nodige besturen en commissies gezeten heeft, daarvan lopen er meer rond in Den Haag. En voor wat betreft zijn beleidsvoornemens kunnen we niets anders doen dan afwachten.
Natuurlijk wordt hij een waardeloze staatssecretaris: Het mes moet in de uitgaven en hij zal niet aarzelen om diep te snijden om de LPF-achterban tevreden te houden. Bovendien woont hij in een dorp en komt dus nooit in de Blincker.
Natuurlijk wordt hij een uitstekende staatssecretaris: Hij kent artiesten, begrijpt hun noden en kan compromissen sluiten. De LPF gelooft heus in vrijheid voor de kunstenaar. Bovendien komt hij niet zo vaak in de Blincker.
zie ook: VNG, 16/7/02
en ook: www.omroep.nl
en ook: www.parlement.com
en ook: NRC, 1/8/02