oude meuk

Festival

Festival Cement 2003

In totaal zijn er 19 Minirecensies geschreven op Festival Cement 2003. Dit zijn de laatste 10.

pagina 1 - volgende >

ApplausApplausApplausApplausApplausApplaus
Naar het boek van Lisette Lewin, Hart van Prikkeldraad, heeft Madeleine Jutten-Matzer samen met Fokka Deelen en Wendell Jaspers een sprankelende en poëtische voorstelling gemaakt. Het Katwijkse meisje Greetje wordt in de Tweede Wereldoorlog een "moffenhoer" met alle voor- en nadelen vandien. Een zwaar onderwerp, maar lichtvoetig over het voetlicht gebracht. De vorm is verrassend: beide actrices zijn Greetje, wisselen soms van rol, nóg virtuozer dan in Festen gebeurt. Een aanrader. Nog te zien in Den Bosch van 16 tot met 19 april.
(CK, gezien 5/4/03, tijdens Festival Cement)

in totaal 11 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausApplausApplaus
Hart is een venijnige voorstelling. Zelden heb ik een hoofdpersoon (vertolkt door zowel Wendel Jaspers als Fokka Deelen) zich zo doelbewustnaar de verdoemenis zien helpen en zelden heb ik daar zo geanimeerd naar zitten kijken. De voorstelling zindert met een morbide erotiek en dat is zowel credit voor de sterke tekst (een bewerking van "Hart van Prikkeldraad" van schrijfster Lisette Lewin, door regisseur Madeleine Jutten-Matzer) als het sterke spel dat elk dreigend cliché die het onderwerp met zich meedraagt (jawel, het oerhollandse oorlogstrauma) uit de weg gaat. De hoofdpersoon worgt zichzelf, door willens-en-wetens met de vijand te heulen en haar nihilistisch bestaan met een grove passie te bevestigen. Het onschuldige meisje dat we leren kennen verwordt tot een sterke, doortrapte, zij het ook zwaar gehavende vrouw. De uitbeelding van deze tweespalt toont ons de kwaliteiten van de actrices die als magie versmelten tot een verknipt mens, waarvoor je sympathie moet hebben in weerwil met de "foute" (en eerder nog noodlottige) keuze die zij in haar leven maakt.
Umwerfende voorstelling op misschien wel de mooiste (en moeilijkst te vinden) lokatie van het Cement festival!
(LAMB, gezien 28/3/03, tijdens Festival Cement)

in totaal 11 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausApplaus
Zeer veelbelovend project! De jonge makers Vincent Rietveld en Joep van der Geest zijn er absoluut in geslaagd een boeiende voorstelling te maken over daklozen/junks: mensen die er niet meer bij horen of er niet meer bij willen horen. Het spel was zeer gedreven en daarmee sterk (vooral het 'acting model'-type was erg goed getroffen). Het toch licht beklemmende gevoel dat de voorstelling opriep bleef nog een hele tijd hangen. En toch zou ik over een weekje best weer willen gaan: om te zien of de twee makers er ook nog in geslaagd zijn de laatste puntjes op de i te zetten!
(AJ, gezien 30/3/03, tijdens Festival Cement)

in totaal 3 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausApplaus
't Was nog behoorlijk try-out, maar dit kan heel leuk worden. Moderne variant op 'De Theatermaker'. Rob van Gestel zet zeer overtuigend een vaste klant neer. Als je dialect praat moet het helemaal om je te bescheuren zijn, mijn buren bleven er ten minste bijna in. Hopelijk gaan ze het ook veel in dorpshuizen, herbergen en slemplokalen spelen.
FB
gezien: 29/3/03
tijdens Festival Cement
try-out


in totaal 3 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausApplaus
Ik word nog al eens moe van voorstellingen waarin de verschillende disciplines worden gecombineerd om zo het onvermogen te communiceren uit te drukken. Hier werkte dat toch erg goed, vooral omdat alles ondergeschikt was aan het geluid. Heel veel verschillende soorten geluid uit heel veel verschillende soorten dingen en mensen. Soms herkenbaar, soms vervreemdend. Een beetje te lang. Fijn dat de voorstelling autisme op een meer filosofische manier beschouwd en niet in medelijden verzandt.
FB
gezien: 29/3/03
tijdens Festival Cement


in totaal 3 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausApplausBoe!
Voorstelling met de langste titel die ik ooit gezien heb, langer zelfs dan 'Ik vond die pan-erotische theorie van Cynthia toch redelijk indrukwekkend'. Lange titels zijn, tenminste bij films, meestal grappig. Dit was helemaal niet grappig. Dit was serieus en behoorlijk goed. Mooi geluidsdecor, mooie wanhoop van verschillende spelers. Wel te lang, en een paar scènes hadden geschrapt mogen worden, maar regisseuse Ragna Aurich ga ik in de gaten houden
SvdB
gezien: 29/3/03
tijdens Festival Cement


in totaal 3 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausApplaus
Ik kende dit stuk niet, ben benieuwd wat ze er allemaal zelf aan geknipt en geplakt hebben. Veel spelplezier, maatschappijkritiek, hapjes en drankjes in een ranzige discotheek. Helemaal goed!
FB
gezien: 30/3/03
tijdens Festival Cement


ApplausApplausApplausBoe!
Hoera voor Ger Thijs. Hij is enorm goed als vervelende zieke vader. Een hele kunst om terwijl je in bed ligt, toch interessant te zijn om naar te kijken. Jos van Hulst is grijzer en stiller en dat klopt als je zo'n vader hebt en dood bent. Het gekloot met de sneeuw op het einde, maakte het gezellig, wat de wat sombere conclusie wel kan gebruiken.
FB
gezien: 30/3/03
tijdens Festival Cement


ApplausApplausApplausBoe!
De voorstelling begint heel klein. We kijken in een poppenkast op een toneeltje naar een bonzaiboompje. Ik overpeins hoe bonzaiboompjes een ideale metafoor zijn voor de maakbaarheid van dit leven. Ik raak ontroerd. Dat duurt niet lang, daarna volgt een cabaretachtige scène die alle diepgang weglacht. Dat blijft zo de hele voorstelling doorgaan, zodra het gewicht krijgt of ontroerd, komt er een grap of een dansje. Daardoor wordt het een leuke voorstelling in de traditie van speelgoedgod Rieks Swarte, maar niet echt memorabel. Extra gewei voor de ENCI en voor de acteurs die in zo'n gort droge omgeving moeten spelen; ik had al last van m'n keel en ik mocht de hele voorsteling mijn mond houden.
FB
gezien: 29/3/03
tijdens Festival Cement


in totaal 4 Minirecensies over deze voorstelling  >>


ApplausApplausBoe!Boe!Boe!
Wat vind ik hier nou van? Er zijn avonden dat ik hier ongelooflijk hard om moet lachen. Wat een belachelijk postmodern gedoe! Een indruk: witte schminck, Freudiaanse teksten die gescandeerd worden, gemimede sex, een rap en een onbegrijpelijke geluidarchitectuur. Gouden Tomaat-materiaal wat mij betreft, maar ja, het had wel wat. Na verloop van tijd vond ik het verhaal een soort van spannend en kwa toneelbeeld was het een beetje too much voor de kleine zaal, maar in een muziektheater had het goed gekund. De balans slaat toch behoorlijk negatief uit. Voornamelijk door de vreselijke versterking. Met zo'n geluidsdecor moet je zulke boxen weigeren. Verdomd interessant, gaat u vooral verder...
FB
gezien: 28/3/03
tijdens Festival Cement


pagina 1 - volgende >

praat mee

schrijf een mini