Oud Archief

UIT - IN



Masturberen Rochelen

Niet alleen de Moose redactie zag het in meteen, de CJP-jury achter ons was het er ook over eens: Het thema van dit Theaterfestival is rochelen. Hoesten, kuchen en keelgeschraap waren vroeger het wapen van het publiek om een voorstelling eens even lekker om zeep te helpen. Maar inmiddels hebben acteurs het als het ultieme zelfexpressiemiddel ontdekt. Grote fluimen, hond-achtig geblaf, donkere bulderrochels, hijgend hese ademnood, je kunt je er in bekwamen. De doodsrochel van Krippelen Billy, de rokershoest van De Koning, als publiek wordt je er muisstil van. Elk keelgeluid dat het publiek dan nog maakt is een aanfluiting. Acteurs durven pas echt het achterste van hun long te laten zien.
Het zegt natuurlijk ook iets over lichamelijkheid, de onontkoombare dood, verrotting en verval. Het is best wel goor om naar te luisteren, maar je weet ook dat het op zijn tijd lekker is om te doen. Daarmee lijkt het op masturberen, maar als je dat op het toneel doet, is dat juist weer de manier om een hele zaal heel hard aan het kuchen te krijgen. (14/9/02)

zie ook: Minirecensies: 'Vandeneedevandeschrijvervandekoningendiderot'
en ook: Minirecensies: 'De Krippel'
en ook: Moose op het Theaterfestival 2002






Proust Joyce

Theaterland heeft zich op de onbewerkbare roman gestort. Voor de gezelschappen van het wat moeilijkere repertoire is dit dé manier om eruditie, theatraal gevoel en historisch besef te etaleren. Dat vindt het elitaire publiek opwindend, bovendien heeft de gemiddelde hippe tweeverdiener natuurlijk ook geen tijd om zo'n dik boek te lezen. 't Barre Land voorzag ons in dit kader al van enkele avonden Canetti en heeft zich nu weer vastgebeten in een monstreus Dostojevski-project. Maar in de zaal zit je dan toch te denken: shit, eigenlijk had ik dat zelf even moeten lezen. Dat is niet prettig. Je hebt last van schuldgevoel en dat reageer je dan weer af op het gezelschap.
Daarom gaan theatermakers zich meer en meer richten op werk waarvan ze zeker weten dat echt nooit iemand het in zijn hoofd haalt te gaan lezen. 'A la recherche du temps perdu' is daarvan een uitstekend voorbeeld, en dat wordt op dit moment dan ook en masse voor toneel bewerkt. De Daders mimen het, Maureen Teeuwen monoloogt het en het Ro Theater salont het (of zoiets). Aan het eind van het seizoen komt der alte Marcel ons natuurlijk collectief de neus uit; bovendien hebben we dan zoveel Proust gezien dat we moeiteloos kunnen doen alsof we het gelezen hebben. Sterker nog: misschien gaan we het daadwerkelijk lezen!
Dus volgend seizoen weer een nieuw bastion. Wordt het Moby Dick? Mmm, dierenleed ligt niet zo lekker, op dit moment. Nee, het wordt 'Finnigans Wake' van Joyce. Een wijze raad voor het moeilijke repertoire-gezelschap: maak snel een deal met die leuke vertalers, voordat de film komt. (18/5/02)

zie ook: Minirecensies: '2x2=5'
en ook: Minirecensies: 'Misdaad en Straf'
en ook: Minirecensies: 'Hoofd zonder Wereld'






Cabaret Televisie

Cabaret heeft de afgelopen week op onnavolgbare wijze duidelijk gemaakt dat het genre dood is. De enige podiumkunst die in staat is om direct en snel op ontwikkelingen in de politiek te reageren bleek autistisch. Waar de theaters dè plek zouden kunnen zijn voor het politieke debat, besloten cabaretiers tot aflasten, sluiten en terugtrekken van hun werk. Kortom: uit.
Televisie is in. Maar dan niet op televisie, maar in het theater! Dat is de schuld van 'Ja zuster, nee zuster' van het Ro Theater. Daarnaast heeft Joop Braakhekke natuurlijk baanbrekend werk verricht met zijn Kookgek-theatertournee. Het medium staat nu stevig op de podiumkunstenkaart met de theaterversie van 'Zeg eens Aaa'. Natuurlijk zijn dit allemaal symptomen van de nostalgitis waar Nederland aan lijdt, die verder gaat dan alleen de zucht naar bekende namen: inmiddels is een paar uur naar bewegend beeld kijken zonder reclame en zappen ook al lekker ouderwets.
Maar er is meer aan de hand. Door televisie in het theater te bekijken hebben we weer een collectieve beleving, die we vroeger vaak bij televisie hadden. Het gevoel dat je wat je ziet deelt met anderen. Sinds we allemaal kunnen kiezen uit 21 televisiezenders, zijn we dat kwijt geraakt. En dat missen we.
Deze trend, gecombineerd met het gebrek aan engagement van de cabaretiers, kan maar tot één ding leiden: 'Eén voor Afrika', nu in uw theater! Iets doen voor de wereld, samen met anderen, live en direct. (18/5/02)

zie ook: Kort Nieuws: AD, 16/12/00
en ook: Kort Nieuws: ANP, 21/11/00
en ook: Kort Nieuws: ANP, 9/4/02
en ook: Minirecensies: 'Ja zuster, nee zuster'






Voetbal Fietsen

Als u nu in de krant zou lezen dat het Holland Festival rekening houdt met tegenvallende bezoekcijfers, dan denkt u aan subsidiekortingen en magere programmering. Vroeger had dat met een heel ander fenomeen te maken: Koning Voetbal. Voor Koning Voetbal lieten respectabele kunstenaars zich in lelijke shirtjes heisen. Voor Koning Voetbal werd De Parade drooggelegd. Voor Koning voetbal begonnen voorstellingen later dan gepland. Er waren toneelstukken over alle mogelijke aspecten van het verschijnsel: over de vrouwen van internationals, over de interland Nederland-Duitsland en over hooligans. Maar nu Nederlands zich niet heeft weten te plaatsen voor het WK, lijkt de inspiratie rond volkssport nummer één opgedroogd.
De aandacht gaat nu meer uit naar het fietsen. Na de voorstelling 'Alpe d'Huez' over de koninginnerit uit de Tour de France, kunt u dit seizoen ook nog voorstellingen zien over helden, 'Coppi & Bartali', en over de donkere macht die de sport in zijn greep heeft: 'Epo'. Die verheerlijking van het fietsgebeuren is marketingtechnisch ook veel verstandiger: fietsen is gewoon overdag, dus fietsfanaten kunnen 's avonds keurig naar het theater. En wie heeft er nu ooit gehoort van tifosi die een voorstelling verstoren? (4/5/02)

zie ook: Kort Nieuws: Volkskrant & ANP, 15/3/01
en ook: Kort Nieuws: AD, 21/6/00
en ook: Kort Nieuws: NRC, 24/6/00
en ook: Kort Nieuws: Parool, 4/5/00 & Volkskrant, 18/5/00
en ook: Kort Nieuws: Parool, 11/4/00 & VNG
en ook: Vera houdt niet van macho's
en ook: Minirecensies: 'Alpe d'Huez'
en ook: Minirecensies: 'De Zesdaagse van St. Jezus in 't Kruis'
en ook: Minirecensies: 'Hooligans'
en ook: Minirecensies: 'Reünie'




Index

praat mee

schrijf een mini