Oud Archief
Lijstjes
10 hoogtepunten van de afgelopen cultuurnotaperiode
Theatermakers praten de laatste maanden zoveel over de centen, dat je bijna zou vergeten dat ze ook nog voorstellingen maken. 45 miljoen euro cultuurnota-subsidie ging er om in theaterland de afgelopen vier jaar en wat heeft dat nou helemaal opgeleverd. Een hele hoop leuke avonden, dat zeker, en genoeg mislukte voorstellingen, maar in ieder geval ook tien voorstellingen die wat ons betreft stuk voor stuk 4,5 miljoen waard waren.
 | Structurele subsidie geeft als het goed is theatermakers de ruimte om dingen wat langer te onderzoeken. Hoe je een 'Het Martyrium' van Canetti moet spelen bijvoorbeeld. Na vier jaar sneak-previews werd dit seizoen eindelijk de hele Canetti gespeeld. Een geniale bewerking, prachtig ensemblespel, actueel en voor 't Barre Land het einde van de lange reis van de Romantiek naar het Modernisme. |
 | Proust lezen is al niet te doen, bewerken voor theater is helemaal gekkenwerk. In een Rotterdams theaterklimaat dat schreeuwt om laagdrempeligheid, maakt Cassiers intellectueel, multi-mediaal en ongelooflijk mooi toneel over het eeuwige uitwaaierende Proustiènne universum. |
 | Verketterd door een enkele zuurpruim, maar vele toeschouwers werden betoverd. Veel vaart, humor, spelvreugde, kleuren en circus. Shakespeare niet gereduceerd tot een medium om een idee over te brengen, maar als campy theaterfeest. |
 | 'Familie' was al een hit, maar 'Cloaca' markeerde de wederopstanding van het burgerlijk toneel, met Maria Goos in de rol van Nederlandse Ayckbourne. De best bezochte toneelvoorstelling sinds mensenheugenis, waar Neerlands beste acteurs samenspeelden. |
 | "Teksttheater is dood", "Fuck de grote zaal!", in deze cultuurnota periode deed een hele nieuwe generatie mimers en objectheatermakers van zich horen. Bambie hadden we al omarmt, Kassys leerden we net kennen, maar het was een volkomen onbekend groepje uit Rotterdam dat in één klap zijn naam vestigde met zijn even gruwelijke als vertederende voorstelling over de Eerste Wereldoorlog. |
 | De Theatercompagnie zat in de problemen. Eerst was er ruzie tussen Frans en Theu, toen was het geld op, toen kwamen de interim-directeur, de Gouden Tomaat, de ontslagen en Joop. De ellende was niet te overzien. Het gezelschap leek geïmplodeerd. En toen ineens was er die prachtige voorstelling over de onmogelijkheid van theater maken. De opstanding Carice van Houten, Halina Reijn laat ons verdrinken in haar tranen en Sylvia Poorta spot met haar verval. En Theu zelf mompelt zijn muzes naar ongekende acteerhoogtes. |
 | Dood Paard is boos en verward over de wereld, maar met opgeheven hoofd kijken ze onprettige waarheden in het gezicht. In een serie voorstellingen met DJ Steve Green onderzoeken ze hun principes, zetten vraagtekens bij hun kunstenaarschap en vertellen ze alles wat ze geleerd hebben over de wereld. Chinindrest Takeaway is het hoogtepunt en logisch eindpunt. |
 | Een schande, fout en amoreel. Theatermaker Cyrus Frisch maakt wat los bij de mensen. Eerst liepen de acteurs weg, daarna het publiek. Toch is het een voorstelling waar we het nog steeds over hebben. Een belangwekkend project: er bestaan nog wel degelijk taboes in het Nederlands theater. |
 | ZT Hollandia is zeker het meest spraakmakende gezelschap geweest van de afgelopen periode. Hun Bacchanten, een co-productie met het Holland Festival was het hoogtepunt. Een prachtig beginbeeld, moeilijke muziek en dramaturgie, maar vooral Fedja van Huêt en Aus Greidanus jr: de nieuwste generatie topacteurs die ruzie maken op het podium van Carré. |
 | Nederlands jeugdtheater is zo goed, dat het van gekkigheid niet meer weet wat het moet doen. Koos Terpstra confronteert het jonge publiek met hun vreselijke verwendheid in deze Publikumsbeschimpfung voor kitkunderen. En net als volwassenen zich graag laten uitschelden door cabaretiers vinden kinderen het erg leuk als iemand ze Kitkunderen noemt. |