oude meuk
Artikel
Het is opvallend hoe werkelijk iedereen de kans grijpt om naar het festival te komen. Hordes fotografen rennen rond op het eiland, soms om maar een enkele foto te nemen; Felix Meurders van de VARA presenteert roodverbrand OerolTV; tientallen recensenten, cameraploegen, radioverslaggevers en kunstenaars geven vooral het gevoel dat ze enkel op Oerol zijn omdat je hier kunt werken zonder het vakantiegevoel te verliezen.
-door Mathijs Verboom
Enige dagen na de aanvaring met de boer over onze kruizen spreken we met Joop Mulder, de oprichter van Oerol en artistiek leider van het festival. Het is zondagochtend en Anna, hoger en hoger zwanger, en ik zijn samen met Joke en Flip aanwezig bij een zogenaamd koffiegesprek op het Westerkeyn festivalterrein in Midsland, georganiseerd door NRC Handelsblad. Redacteuren Joyce Roodnat en Kester Freriks zijn op het eiland neergestreken voor een mengeling van werk en vakantie.
Ook Joyce en Kester voelen zich hier in hun element. Ze leiden het gesprek dat over het spelen van klassiekers op het eiland gaat. Aanwezig zijn, naast Polly Maggoo, ook Els Inc, die 'Ora et Labora' van Heijermans spelen, en Compagnie Dakar dat zich aan Ibsen's 'Vrouw van de Zee' heeft gewaagd.
Waarom een klassieker spelen op het eiland Terschelling is de vraag. Het antwoord van alledrie de groepen is hetzelfde. De stukken passen op dit eiland omdat ze gaan over dan wel vissers, dan wel boeren, dan wel vrouwen die hevig naar zee verlangen.
Dit eiland is voor kunstenaars zo interessant omdat alles zich er versneld en versterkt afspeelt. Door de omringing van de zee is het weer hier onstuimiger en afwisselender dan op het vaste land. Wolken drijven hier sneller, stormen woeden intenser. Tegelijk is de dorpscultuur hier door de duidelijke afbakening van het eiland feller dan op het land. Voor kunst, waarbij meestal wordt uitgegaan van extremen, is Terschelling daarom een ideale voedingsbodem.
Nadat de vraag aldus beantwoord is wordt er dieper ingegaan op de afzonderlijke voorstellingen. Wanneer Flip over 'Op Hoop van Zegen' aan het woord komt vertelt hij over de boze boer en de godslasterlijke kruizen. Joop valt hem echter nuancerend in de rede. "Je moet niet vergeten dat achter jullie kruizen de lijkweg loopt, het pad waar vroeger de aangespoelde doden over werden vervoerd. Dat is voor veel Terschellingers een gevoelig punt." Flip zwijgt. Voor ons stuk, waarin de twee laatste zonen van Knier op zee vergaan en aanspoelen, blijken we de juiste plek te hebben uitgekozen. Het maakt de reactie van de boer in ieder geval begrijpelijker.