Ik heb ier ooit geschreven dat wat Rijnders ook doet, het altijd interessant is. Deze keer niet dus. Ongeïnspireerd, routineus, seriewerk.

Doorgaans is de kwotering de weergave van een algemene indruk. In dit geval is het het gemiddelde van delen die zeer hoog scoren en facetten die zeer laag scoren.

Rijnders heeft zo een paar stijlen die hij aankleeft: pompeus aangeklede en geschminkte acteurs is er zo één van en deze voorstelling één van de voorbeelden.

Natuurlijk, er wordt fenomenaal gespeeld, als is dat al een te groot woord. Meer verteld, of gesproken. Maar voor het overige, wat is de meerwaarde t.o.v. Elementaire Deeltjes?

Völlig losgelöst/von der Erde/schwebt das Raumschiff/völlig schwerelos.

Wat doe je als je elkaar niks meer te zeggen hebt en toch veel van mekaar houdt? afspreken in een chinees restaurant en langzaam kapot gaan.

Uit de beschrijving leek het zo leuk: een Italiaans stuk over twee generaties lamlendige mensen in de jaren twintig.

De dans van de zwaan op de wel bekende Tsjaikovski muziek van de vrouw in rolstoel was prachtig, hoeveel kan je uitdrukken met de ene niet-verlamde arm. Tranen in ogen.

Geweldig spel van Elsie de Brauw en Chris Nietvelt!

Indrukwekkend acteerwerk van vrijwel alle acteurs, in het bijzonder de broertjes Fedja van Huet en Wim Opbrouck.