Indrukwekkende voorstelling die het midden houdt tussen kleinkunst en theater. De spelers hebben zich vooraf verdiept in leven en werk van Pasolini en dat is in ‘Pasolini’ terug te zien.

Helemaal TOP! Prachtig decor, twee mooie spelers, danseressen en een aaneenschakkeling van associaties, die mij als kijker op een verkeerd been zetten, ontroeren, laten lachen… enz.

Sorry, kan iemand mij vertellen waarom dit gemaakt moest worden? Bladvulling, hip gedoe, onzin! Jammer hoor, ik had er veel van verwacht. Volgende keer iets wat een noodzaak heeft graag…

Pop is aangekondigd als een afrekening met popcultuur, waarin mensen gemaakt en gebreekt worden door commercie en lieden die grossieren in imago’s en zo.

Juist dat het geen echt toneel was, maakte dat ik het erg leuk en bijzonder vond. Marcus Azzini verkent echt de grenzen van wat er met theater kan.

Tja… een voorstelling. Toneel? Vind ik niet. Na vier playbacknummers en een discomedley van 12 minuten voel ik me nogal bekocht.

Pasolini begint met de opkomst van een vrouw, die later de almaar zwijgende moeder blijkt te zijn.

De eerste helft was erg luchtig, een soort cabareteske, maar bizarre dialoog, die gestalte gaf aan de wreedheid van Pasolini in zijn jeugd.

Pasolini? Juist ja, Pasolini. In vier weken tijd hebben regisseur Marcus Azzini en de acteurs Stefan Rokebrand en Joep van der Geest zich volledig vastgebeten in het leven en de dood van Pasolini.

Ik ben voor het eerst van mijn leven naar een lunchvoorstelling geweest en…..Helemaal super!