Ik heb nooit precies geweten wat de engelse koloniale ambtenaren in India deden in de jaren dertig. Maar nu weet ik het, dankzij de tekst van Duras en ook dankzij de enscenering van Ivo van Hove.

Ik had het niet verwacht, maar ik vond dit een prachtige voorstelling. Veel techniek, maar alles functioneel. Van die geurtjes werd ik soms niet lekker, maar dat hoorde er vast bij.

ZWART
een voorstelling die je meesleurt en je weer terug werpt op jezelf. een “ritueel” dat fascineert, inspireert,
ZWART
op zich simpele techniek groots ingezet.

Mooie voorstelling, vooral het begin. Maar het duurde een uur te lang (2 uur en 10 min.). De trage dialogen tussen Chris Nietvelt en Steven vd Watermeulen boeien niet.
P.S.

Nog even en we kunnen weer een première van ons aller Ivo van Hove verwachten. De try-out in Roosendaal belooft veel goeds, alhoewel iets meer humor niet zou misstaan. Maar ja, Duras, dus onnodig.

Een verhaal over hartstocht dat me volkomen koud laat: daar is iets niet goed.

Dat wat er op het toneel gebeurde boeide niet (behalve de hypno-lator) dus: ogen dicht en luisteren. Als hoorspel wel geslaagd, maar moet ik daarvoor naar een Stadsschouwburg afreizen?!

Tot mijn verbazing stonden de kranten bol van gemopper over ‘Alice in bed’. Annemarie Oster noemt het monoloog in de Volkskrant (9/6/00) ‘zelden een buitenpretje’. Het is ook nooit goed, denk ik dan.

Is het een tussendoortje voor Ivo? Heeft hij zich laten inpakken door de videokunstenaars? Ik weet het niet.

Prachtig visuele voorstelling. De droomscène zal me lang bij blijven. Een surrealistische sfeer werd gecreëerd, die helaas snel wegviel toen de inbreker het toneel opkwam.