Twee zussen leiden een nogal verstikkend en uitzichtloos leven in het ouderlijk huis. Broer Ludwig komt thuis uit een pschychiatrische kliniek en is daarmee het middelpunt van de uitgedunde familie. Moet je aanvankelijk nog moeite doen om de teksten van de zussen te blijven volgen, vanaf de opkomst van Ludwig (briljant gespeeld door Benny Claessens) verandert alles.

Drie teksten van Elfriede Jelinek. Eerst Sneeuwwitje, dan Doornroosje. Na de pauze Jackie. De twee klassieke sprookjes lenen zich heel goed voor het semiotische taalspel dat Jelinek wil spelen. Het moderne icoon Jackie een stuk minder.

Woehoe! Geweien! Het is koud met herfststorm en waarom woon ik niet op een tropisch eiland, vraag ik me heel vaak af, maar vanavond heel blij dat ik in Nederland en of Belgie leef en deze voorstelling kan zien i.p.v. suf repertoiretoneel (soms heel leuk hoor).

We waren wel erg laat; Onomatopee loopt al vanaf 2006. Maar dat heeft de pret niet gedrukt.

Best goed, zeker na alle negatieve dingen die er van tevoren over geschreven waren. Fijne weetjes en ook fijn dat de dj geen muziek hoeft te produceren.

Ik was tamelijk hysterisch toen ik ‘Mission Impossible’ ging bekijken. ‘Mission Impossible’ was een voorstelling over hysterische mensen.

Eigenlijk wilde ik naar ‘Blaat’, ik vond dat destijds een ongelofelijke kut-voorstelling en ik wou weten of ik inmiddels, nu ik meer ben ingevoerd in de Dood Paard esthetiek, mijn mening moest herzi

Fijne confrontatie van speelstijlen. Geeft ook goed inzicht in een ander Amsterdams kunstenaarscollectief… Oh nee, geen collectief.

Na een lange periode aan Dood-Paard-haat geleden te hebben, ben ik duidelijk van positie veranderd. Een mooi sprookje van een groep vrienden die het maken. Een soort Dood Paard dus.

Wat een leuke locatie is dat toch daar op de transformatorzolder. De avond valt, een treintje rijdt voorbij. Alleen de stoeltjes zitten zo rot, maar goed, dat houdt je scherp.