Discordia slaat terug met haar beste wapen, toneel. ‘De Kersentuin’ spelen is natuurlijk erg zelfbewust en aan een vergelijking met het hier en nu valt niet te ontkomen.

Vier keer gezien, vier keer anders - en toch ook weer niet. [1 moose voor de stiltes, 1 voor het weer beginnen na een stilte en 1 voor het erbij mogen zijn]

Voor mij de meest verteerbare rijnders. de Koning als vrouw & minnaar. communicatie problemen, elkaar niet kunnen&willen begrijpen, pijn doen uit onvermogen. ‘Rijnders?’ - ‘zeker’.

Discordia wordt aan de ene kant overstemt door een multicultureel, gesubsidieerd popfestival, en aan de andere kant door voorbijrijdende treinen van en naar Schiphol en speelt terwijl het publiek lang

Enkele dagen voor de uitslag van het nieuwe kunstenplan, zie ik het, waarschijnlijk volgend jaar zonder subsidie zittende, Discordia met een hele mooie voorstelling.

Annet en Jorn herinneren zich en de andere Discordianen laten ons mooie troep zien.Vogeltjes hebben een nestje op de zolder en hebben ook het hunne te melden. Mensen komen schuilen en gaan weer weg.

roddel en achterklap rond het afsluitend project ‘hedda, hedda’, met -jawel- gerardjan himself als hedda. hmmmm. dit is beslist enig als je op de toneelschool zit of hebt gezeten.

Door Rijnders geschreven voor een afstudeervoorstelling van de Toneelschool, nu door Discordia. De oude meester doet met zichtbaar plezier mee. Twee geweien voor de lol en de gezelligheid.

Het nare met compilaties is dat je de verschillende onderdelen vaak moeilijk kan scheiden.

Nu Discordia uit Felix weg is, komt ze lekker onder de mensen. Leuk hoor, zo’n club. Eerst een lekker te lange monoloog van Lamers over alles. Veel woorden, voor de gevorderde en mooi.