Een dagje naar zee, meer bepaald naar Oostende, bracht ons bij TAZ. Aan één van de vele kades die Oostende rijk is, stond een tribune opgesteld en daar moesten we zijn. Het werd een totaalbeleving. Bij aankomst kregen we soep en dan begon de voorstelling. Een drieluik van Marcel Pagnol. “Marius” had ik zelf ooit nog gespeeld, de andere twee kende ik wel van naam, maar niet van inhoud.

Hè? Nu pas een recensie over die voorstelling? Ja, in verband met April is the cruellest month moet dat even. Comp.