Ging hier naartoe vanwege alle laaiende reacties op jullie site maar mij viel het toch tegen (misschien wel juist omdat de verwachtingen zo hooggespannen zijn vanwege de hype rond Schweigman?!)Vond he

Het blijft onmogelijk voor mij om in reguliere termen over Schweigman’s voorstellingen te praten of te schrijven.

Over het algemeen ben ik somber gestemd. Dit leven aan het begin van de eenentwintigste eeuw klopt niet helemaal met mijn aard. Er zijn wat dingen die het leven nu de moeite waard maken.

Eén voor één wandelen de toeschouwers in inktzwarte duisternis langs een touwtje. Eenmaal gezeten zien ze een gloeiend hemellichaam aan een doodstil, volkomen zwart uitspansel.

Het was een aparte belevenis, de voorstelling sprak tot mijn verbeelding. Iedereen maakte deel uit van de ruimtes, de spelers, de hele omgeving.

Een heel verrassende voorstelling van begin tot einde. Eerst Den Bosch liggend op je rug aan je voorbij zien trekken. Dan de tocht door het ….

Lekkere ervaring, veel te voelen, ruiken en knuffelen. Veel verrassingen, waaronder ook het gebouw. Heerlijk mimevolk glimlacht me toe, straalt liefde uit en is verleidelijk als sirenen.

Mesmerizing!

Volkomen oezewoezelig kwam ik uit deze voorstelling gerold. Heel mooi hoe de spelers ons weer zachtjes de werkelijkheid introkken.

In één woord: geweldig. Een performance die je door een prachtig gebouw leidt en je al je zintuigen opnieuw en intenser leert gebruiken. Een mix van Alice in Verbazie en de evolutietheorie!